มันมีหลายวิธี
แต่วันนี้จะขอพูดถึงวิธีการหนึ่ง
ซึ่งก็คือการบันทึกประวัติศาสตร์
บางคนอาจดูแคลนว่า
จะบ้าเหรอ นั่งบันทึกประวัติศาสตร์
ไม่อาจชนะพวกเส้นใหญ่ ไร้ยางอายได้หรอก
ผมจะบอกว่าทำไมผมว่าสู้ได้
ต่อให้เป็นมนุษย์หนังหนาหน้าทนยังไง
จิตใจก็ยังเป็นคน
วันที่พวกเขาทำแบบไม่เห็นหัว
เช่น ดำเนินการพวกหนึ่งอีกแบบ
ดำเนินการอีกพวกหนึ่งอีกแบบ
มองหาความยุติธรรมแทบไม่เจอ
พวกเขากล้าตัดสินใจทำแบบนั้น
เพราะพวกเขาคิดว่า
พวกเขาเส้นใหญ่จะทำยังไงก็ได้
ยังไงใครก็เล่นงานพวกเขาไม่ได้อยู่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องสนใจสายตาประชาชนก็ได้
เดี๋ยวก็ลืมกันหมดแล้ว
เดี๋ยวไปแก้ประวัติศาสตร์ในภายหลังก็ได้
แต่ถ้าเราบันทึกเก็บสิ่งที่พวกเขาทำเอาไว้ในเวลานี้
แจกจ่ายกระจายให้ทั่วๆ ต่อๆ กันไป
ไม่ได้ทำฉาบฉวยเล่นข่าวประเดี๋ยวประด๋าวก็เลิก
ทำให้เหมือนคนรู้จัก โจโฉ
แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่
ถ้าเขาทำไม่ดีวันนี้
ก็จะกลายเป็นตราบาปไปชั่วลูกชั่วหลาน
กี่พันปีคนก็ยังจดจำการกระทำของพวกเขาได้
นี่คือสิ่งที่พวกเขากลัว
โดยที่เขาจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม
ซึ่งจะทำแบบนั้นได้
จะต้องเป็นตำราอ้างอิง
มากกว่าสื่อรายงานข่าวไปวันๆ
เพราะแบบนั้นไม่นานคนก็ลืม
ยิ่งนานวัน ยิ่งค้นหาข่าวเก่าๆ
ก็ยิ่งหาลำบากขึ้นเรื่อยๆ
และธรรมชาติของมนุษย์
ไม่ค่อยชอบค้นหาเองเท่าไหร่
จะว่าไปแล้วตอนนี้ก็มีสารพัดสื่อ
สารพัดเว็บ สารพัด Blog
ที่เก็บเรื่องราวต่างๆ เอาไว้
และแหล่งอ้างอิงบางแห่ง
ที่คนมักนิยมไปหาข้อมูล
ซึ่งก็เป็นองค์กรใหญ่
แต่ข้อมูลด้านประวัติศาสตร์ไทย
กับมีบางส่วนขาดหายไป
มีไม่ครบไม่ละเอียด
ส่วนที่ละเอียด
ก็ไม่ใช่สาระด้านประวัติศาสตร์
อาจเพราะโดนกดดัน
หรือไม่ก็เป็นพวกเดียวกับพวกเส้นใหญ่ไปแล้ว
ดังนั้นถ้าพวกเราจะร่วมกดดัน
พวกทำอะไรไม่เห็นหัวประชาชนในยุคนี้
ด้วยการหาข้อมูล ความอยุติธรรม
ความลำเอียงสองมาตรฐาน
หรือเรื่องที่ทำไม่ดีเก็บเอาไว้มากๆ
ซึ่งต้องเป็นเรื่องที่จริงมีหลักฐานด้วย
เพื่อจะได้มีความน่าเชื่อถือ
ไม่โดนดิสเครดิตได้ในอนาคต
ถึงจะไม่เห็นผลเร็ว
เพราะขึ้นชื่อว่า
พวกเส้นใหญ่ ไร้ยางอาย แล้ว
ก็คงไม่สนใจอะไรในยามนี้
แต่ถ้าร่วมกันมากๆ เข้า
ไม่ใช่แค่บันทึกอย่างเดียว
แต่กระจายออกไปเรื่อยๆ ไม่หยุด
เชื่อเหอะว่าวิธีนี้
จะสามารถหยุดความไร้ยางอาย
ของพวกเส้นใหญ่ ได้ในที่สุด
โดย มาหาอะไร
