ตอนที่ผมโดนรับน้องมหาลัยปี 1
มีซุ้มรุ่นพี่หลายซุ้มที่จะต้องผ่านไป
มีอยู่ซุ้มหนึ่งผมจำรายละเอียดไม่ได้มาก
คร่าวๆ ประมาณว่าให้รุ่นน้องจับคู่กัน
เอาหน้าผากชนลูกโป่ง หรือให้ทำอะไร
ลักษณะให้สองคนช่วยประคองสิ่งของ
ไปให้ถึงเส้นชัย แข่งกันระหว่างน้องใหม่ด้วยกัน
แต่เส้นทางข้างหน้า
พี่ท่านเอาเปลือกทุเรียนมาวางขวางไว้จำนวนมาก
รุ่นน้องทุกทีมก็พยายามเดินตรงไปดุ๋ยๆ
เพื่อไปให้ถึงเส้นชัย
เลยเหยียบเปลือกทุเรียนกันถ้วนหน้า
หลังจบเกมรุ่นพี่ก็มาเทศนาทำนองว่า
เห็นทางข้างหน้ามีขวากหนาม
ทำไมไม่ใช้สมองเดินอ้อมไป
จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวอะไรทำนองนั้น
เรื่องแบบนี้ผมจะจำได้ดีเพราะประสบกับตัวเอง
แต่มันนานนับสิบกว่าปีแล้ว
เลยจำรายละเอียดไม่ได้มาก
แต่คติเตือนใจที่รุ่นพี่ฝากไว้
ยังจำได้จนถึงบัดนี้
โดย มาหาอะไร
