เมื่อคืนวานได้ดูหนังเรื่อง The Alamo
ชื่อภาษาไทยก็ประมาณนี้
ศึกอลาโม่ สมรภูมิกู้แผ่นดิน
จากที่ดูหนังเรื่องนี้
สามารถเห็นภาพชัดๆ
เกี่ยวกับคำว่าวีรบุรุษสงคราม
จากเรื่องนี้ขอแบ่งวีรบุรุษสงครามเป็น 2 รูปแบบคือ
แบบแรก
คือวีรบุรุษ ที่ยึดชัยภูมิที่เสียเปรียบ
ตั้งรับต่อสู้จนตัวตายอย่างกล้าหาญ
ในขณะที่ทหารฝ่ายเม็กซิโกมีจำนวนหลายพันคน
ฝ่ายชาวบ้านในเท็กซัส ไม่กี่ร้อยคน
ไปรวมตัวกันตั้งรับในป้อมเก่าๆ ที่ อลาโม่
สามารถยันไว้ได้นาน
โดยหวังรอกองหนุนจากในเมืองมาช่วย
แต่ผู้นำชาวบ้านอีกเกือบพันคน
ไม่ส่งคนมาช่วย
จนในที่สุดทหารเม็กซิโก
ก็บุกโจมตีป้อมจากทั่วทุกสารทิศ
จนบาดเจ็บล้มตายจำนวนมากมาย
แต่สุดท้ายก็สามารถยึดป้อมได้สำเร็จ
และฝ่ายที่ร่วมสู้กันอยู่ในป้อม
แทบไม่มีใครรอดชีวิตเลย
ซึ่งต้องนับถือในความกล้าหาญ
สู้จนตัวตายแบบสุดฤทธิ์กันจริงๆ
จะเรียกว่าชาวบ้านบางระจันแห่งเท็กซัสก็น่าจะได้
ตอนนั้นเท็กซัสเป็นสมรภูมิรบ
ระหว่างเม็กซิโกกับอเมริกา
และส่วนใหญ่กำลังโดนเม็กซิโกเข้ายึดครอง
โดยผู้นำทัพที่ได้ฉายาว่า
นโปเลียนตะวันตก
แบบที่สอง
คือวีรบุรุษ ที่ไม่อาลัย ชัยภูมิที่เสียเปรียบ
แต่หาชัยภูมิที่ได้เปรียบเปิดศึก แล้วรบจนชนะ
ผู้นำทัพที่เอาแต่หนี
จนลูกน้องอยากลุยทั้งหลาย ไม่เข้าใจ
จดหมายขอความช่วยเหลือจากป้อมอลาโม่
เขียนมาอ่านแล้วน้ำตาจะซึม
แต่เขาก็ไม่ส่งคนไปช่วย
พอเม็กซิโกยึดป้อมปราการ
ที่อลาโม่ ได้สำเร็จ
ก็บุกมาที่เมืองที่พวกเขาอยู่
ก็ไม่สู้อีกสั่งทุกคนขนข้าวของหนี
พวกเม็กซิโกมาถึงก็เผาบ้านเรือนทิ้ง
แล้วรีบติดตามเพื่อหมายจัดการให้สิ้นซาก
ส่วนผู้นำกลุ่มชาวเท็กซัสคนนี้
ก็เอาแต่หนีอย่างเดียว
จนคนติดตามเกิดอาการต่อต้านกันขึ้นเงียบๆ
โดยจับกลุ่มนินทา ว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด
บางคนอดใจไม่ไหวต้องไปสอบถามว่า
ทำไมเอาแต่หนีไม่คิดจะสู้บ้างหรือ
เขาก็ตอบว่า ฝ่ายตรงข้าม
ที่มีผู้นำทัพฉายาว่านโปเลียนตะวันตก
เขาจะเลียนแบบการรบในสงครามวอเตอร์ลู
ซึ่งทำให้นโปเลียนผู้อหังการ
จะต้องจดจำไปชั่วชีวิต
เพราะแพ้สงครามครั้งนั้นอย่างยับเยิน
จนต้องถูกบังคับให้สละราชสมบัติในเวลาต่อมา
เขาบอกว่าเขาจะเลียนแบบวิธีของเวลลิงตัน
แม่ทัพผู้สยบนโบเลียนที่วอเตอร์ลู
วอเตอร์ลูปัจจุบันอยู่ทางใต้ของเบลเยี่ยม
เป็นทำเลที่มีป่าล้อมรอบทุ่งโล่งๆ
ทำให้สามารถซ่องสุมกำลังคน
และอาวุธในป่าแถวนั้นได้ดี
และยังเป็นพื้นที่แฉะๆ ทำให้หนีกันลำบาก
นี่ก็เหมือนกัน
นโปเลียนตะวันตกกลัวตามศัตรูไม่ทัน
สั่งแยกกองทัพเพื่อไล่ล่า
ท่ามกลางการคัดค้านจากลูกน้องก็ไม่ฟัง
สุดท้ายก็มาพักที่ทำเลเหมือนที่วอเตอร์ลู
ด้านหลังเป็นแม่น้ำ ตรงกลางเป็นที่โล่ง
รอบๆ เป็นป่าไม้
ผู้นำชาวเท็กซัสคนนั้น
ถึงกับมาดูทำเลด้วยตนเอง
และตั้งชื่อที่ตรงนั้นว่า อลาโม่
คงเพื่อเป็นการระลึกถึง
วีรกรรมการสู้รบที่ป้อมอลาโม่
พวกเขาใช้เวลาแค่ 18 นาที
ก็สามารถเอาชนะทัพของนโปเลียนตะวันตก
ได้อย่างราบคาบ
และจับกุมเจ้าของฉายานโปเลียนตะวันตกได้
ขณะหนีข้ามแม่น้ำ
ที่สะพานถูกทำลายไปแล้ว
แทบทุกคนร้องกึกก้องให้แขวนคอเขา
แต่ผู้นำชาวเท็กซัสคนนั้น
ไม่ต้องการฆ่าเขา
แต่ต้องการรัฐเท็กซัส
จึงมีการทำสัญญา ตกลงแลกชีวิตพวกนั้น
กับพื้นที่เท็กซัสที่ถูกยึดครองไป
และหลังจากนั้นอีกหลายปี
ถึงมีการประกาศรวมรัฐเท็กซัส
เข้ากับประเทศอเมริกา
ความคิดผม
ผมยกย่องให้เป็นวีรบุรุษทั้ง 2 กลุ่ม
ทั้งกลุ่มแรกที่สู้จนตายหมดในป้อมอลาโม่
และกลุ่มหลังที่หนีจนสามารถเอาชนะ
จนยึดแผ่นดินกลับคืนมาได้หมด
ผมถือว่าเป็นวีรบุรุษชาวเท็กซัสทั้ง 2 กลุ่ม
แต่ถ้าให้เลือกได้
ผมชอบวิธีของกลุ่มหลัง
เพราะเขาสามารถทำสิ่งที่ต้องการได้สำเร็จ
นั่นคือชนะศึกและยึดพื้นที่กลับคืนมาได้ทั้งหมด
เปรียบเหมือนกับเกมฟุตบอล
ระหว่างทีมที่มีลีลาเร้าใจ
บุกกันอย่างเมามัน และสวยงาม
แถมกองหลังยังขึ้นมายิงประตูด้วยบ่อยๆ
แต่แพ้ในเกมนั้น
กับอีกทีมที่เอาแต่อุดประตู
แต่สวนกลับทีเดียวยิงประตูได้
แล้วอุดประตูจนชนะ
ดูแล้วน่าเบื่อหน่าย แต่ชนะ
What do you want?
โดย มาหาอะไร
