จากที่ใครเคยวาดฝันเอาไว้ว่า
จะเป็นเสือตัวที่ห้าของเอเชีย
แต่ตอนนี้ทำไปทำมากำลังจะกลายเป็นหมา
ที่ไม่มีคนดูแลรักษาผิวหนังของเอเชียไปแล้ว
มันเริ่มจากต้องการล้มคนเพียงคนเดียว
แต่ได้เกี่ยวพ่วงนำทุกองคาพยพมาใช้
จนทำให้ไม่เหลืออะไรให้เหนี่ยวรั้งได้อีกต่อไป
ตั้งแต่ก่อนรัฐประหารในปลายปี 48
จนล่ามมาถึงการทำรัฐประหารในปี 49
ประเทศไทยก็เริ่มเข้าสู่ยุคมืดอย่างช้าๆ หรือเร็วๆ
แล้วแต่สายตาของแต่ละคนจะวัดได้
แต่หลายสิ่งหลายอย่างบ่งบอกชัด
ว่ากำลังถดถอยเสื่อมลงในทุกๆ ด้าน
และกำลังเสื่อมต่อไปไม่รู้จุดสิ้นสุด
เมื่อยังมีขบวนการเสื้อเหลืองเสื้อแดง
ที่ต่างฝ่ายต่างแผลงฤทธิ์ไม่ยอมกัน
และมีคนใหญ่ๆ พัวพันหนุนหลัง
แถมมีกองเชียร์ในอัตราพอฟัดพอเหวี่ยงกันอยู่อย่างนี้
ถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดขึ้นมาก็จะมีอีกฝ่ายหนึ่งออกมาไล่ลงไป
วนไปวนมาไม่สิ้นสุดกันเสียที
แต่ถ้าคิดใช้กำลังทหารยึดอำนาจอีกครา
ก็จะกลายเป็นพม่า2 ไปในทันที
และเสี่ยงจะไปเหมือนประเทศอื่นอีกด้วย
ซึ่งเหตุมันเกิดจากผล
เมื่อฝ่ายหนึ่งทำได้ อีกฝ่ายก็ต้องทำได้เหมือนกัน
ต่อให้สู้ไม่ชนะวันนี้ วันหน้าก็มาใหม่
มันใช่กงกรรมกงเกวียนไหม
ถ้าจะโทษใคร ควรโทษคนเริ่มก่อน
เพราะถ้าไม่ใช้วิธีเหล่านั้นก่อน
ก็คงไม่โดนวิธีเหล่านั้นย้อนกลับคืน
ซึ่งดูแล้วน่าจะยาวนานหลายปี
เพราะช่วงนี้ยังไม่ถึงวันแตกหักจริงๆ
อาจมีแรงกันบ้าง บางจังหวะลีลา
แต่ยังไม่มิอาจพูดได้ว่าถึงขั้นแตกหักแล้ว
เพราะถ้าถึงขั้นแตกหักกัน
ก็คงประจัญหน้ากันเหมือนสงครามกลางเมือง
ซึ่งจะถือเป็นว่าจุดสุดท้าย
ของความขัดแย้งที่มิอาจเข้ากันได้
แต่อาจมีหลายจุดสุดท้ายก็ได้
เพราะถ้ายังมีกำลังคนพอๆ กัน
ส่วนกำลังอาวุธนั้น
ถึงวันนั้นจริงๆ ก็หาได้ไม่ยากอะไร
ถึงไม่ทันสมัยเท่ากัน
แต่ก็ใช้ได้ในสภาพไม่รู้ใครเป็นใคร
คือสงครามกลางเมืองแบบสมัยใหม่
ไม่ใช่แบบดั้งเดิมที่ตั้งแถวประจัญบานอะไรกัน
ซึ่งถ้าถึงวันนั้น ชนะกันไม่ขาด
มีโอกาสแยกแผ่นดินกันสูง
แต่นั้นคือปลายทางเส้นหนึ่ง
ณ. เวลานี้ประเทศไทยเดินมาถึงทางแยกแล้ว
ส่วนปลายทางอีกเส้นหนึ่งนั้น
ก็อยู่ที่ท่านผู้มีอำนาจทั้งหลายจะเลือกใช้
คือการยอมถอยหลัง
ยอมเสียบางอย่าง
เพื่อไม่ให้เสียทั้งหมด
แต่คงเป็นไปได้ยากยิ่ง
ทั้งที่จริงทำได้ง่ายกว่าแนวทางอื่นๆ
จึงคิดว่าคงหลีกเลี่ยงยุคมืดที่ยาวนานไม่ได้เป็นแน่แท้
โดย มาหาอะไร
FfF
