<<< ม็อบชนม็อบที่อียิปต์มีโอกาสเกิดในไทย เมื่อใกล้ถึงคราวดิ้นเฮือกสุดท้ายของผู้มีอำนาจ >>>

วิธีนำม็อบชนม็อบแบบนี้ หมายถึงว่า สงครามกลางเมืองคงจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
แต่เชื่อเหอะว่า วิธีนี้แค่ยื้อเวลาของผู้มีอำนาจไปวันๆ เท่านั้น
คือถ้าประชาชนเหลืออดขนาดไม่กลัวคำขู่ ไม่กลัวลูกปืน
กล้าออกมาชุมนุมขับไล่แบบนี้ ยื้อไปก็ทำให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
สงครามกลางเมืองคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ถ้าฝ่ายต่อต้านยังมีอาวุธไม่พอ
จะเกิดลักษณะความไม่สงบ อยู่กันอย่างไม่สงบสุขเช่นเดียวกับทางภาคใต้
สุดท้าย ลองหลับตานึกสภาพถ้ายืดเยื้อเป็นแรมปีหรือหลายๆ ปี อะไรจะเกิดขึ้น

ซึ่งผู้มีอำนาจอาจต้องการให้เกิดความวุ่นวายปะทะกัน
แล้วจะอ้างยึดอำนาจก็เป็นไปได้ทั้งนั้น
แต่มันจะไม่จบและเกิดลักษณะสงครามใต้ดินเพิ่มมากขึ้น อยู่กันได้หรือ
เละตุ้มเป๊ะประเทศจะถดถอยไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี
แต่จะไปแบบจบไม่สวย ยิ่งมีการสร้างความโกรธแค้นมากๆ
และสร้างเป็นกลุ่มแตกแยกกันชัดเจนเหมือนน้ำกับน้ำมัน
ชาตินี้ต้องรบกันแบบแตกหักฆ่าล้างเผ่าพันธุ์กันไปข้างหนึ่ง
ซึ่งถ้าเป็นสมัยก่อน ก็คงฆ่ากันตายเกือบหมดไปข้างหนึ่ง
แต่ยุคปัจจุบันทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าไม่จบแบบแยกประเทศกันอยู่
แบบที่เห็นข่าวทั้งเบลเยียมทั้งซูดานและอีกหลายประเทศ
เริ่มอยากแยกแผ่นดินกันอยู่ ก็เพราะการไม่ยอมกันนั่นเอง
ไม่เช่นนั้นก็ไม่จบเรื้อรังไปเรื่อยๆ แบบทางใต้เรา วันดีคืนดีตูม
เดี๋ยวก็กลายสภาพเป็นเมืองร้าง ธุรกิจเศรษฐกิจอะไรไม่ต้องพูดถึงฉิบหายหมด
แล้วจะอยู่กันได้หรือแบบนั้น ยิ่งอดๆ อยากๆ มากขึ้นเท่าไหร่
ยิ่งจะทวีความรุนแรงในวันแตกหักอีกครั้งมากขึ้นเท่านั้น

ส่วนพวกม็อบชนม็อบ อาจมีพวกมีสีในอียิปต์ปลอมมาเป็นพลเรือนเหมือนไทยแลนด์เด๊ะ
คือใช้อาวุธตรงๆ ไปเล่นไม่ได้ เลยใช้วิธีนี้ เห็นมาหลายกรณีแล้ว ทำแบบนี้ไม่มีวันจบ
จะยืดเยื้อและจะพังกันทั้งแถบ เพื่อแลกกับการที่ผู้มีอำนาจอยู่ได้นานขึ้น
อันที่จริงทำแบบที่อเมริกาแนะนำตั้งแต่แรก ยังพอคุยกันรู้เรื่องคือให้ลาออกแล้วเลือกตั้งใหม่
ถ้าจะให้จบสวย หลังจากเกาะเก้าอี้มาเป็นเวลาหลายสิบปีก็ประกาศวางมือไปซะ
ยังไงถ้ามีคนหนุนจริงไม่ไปโกงเลือกตั้งหรือไม่ไปเอาเปรียบฝ่ายตรงข้าม
แบบที่เขาว่า คนของพรรคก็อาจได้เลือกกลับมาอีก

แต่พอมีการสลายม็อบ จนมีคนเจ็บตายมากเท่าไหร่ เริ่มจบยากแหล่ะ
และเริ่มคุยกันไม่ได้เข้าไปทุกทีด้วย เหลือแต่การปะทะกันแบบแตกหักจริงๆ
ประเภทปะทะกันเล็กน้อยแล้วเลิกไปตลอดคงไม่ใช่ สุดท้ายคาดว่า
อาจมีการตั้งกองกำลังลุกขึ้นสู้เลียนแบบเนปาลโมเดล
และรอวันสุกงอมลงมือครั้งใหญ่กันอีกที กลายเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรีไป
บางทีที่รัฐธรรมนูญสหรัฐกำหนดให้ประธานาธิบดีเป็นได้แค่ 2 สมัย
ก็น่าจะเป็นการกันการอยู่นานจนรากงอก และมีอิทธิพลมาก
และเผื่อประชาชนเบื่อหน่ายอยากเปลี่ยนของใหม่แล้วเปลี่ยนไม่ได้
อึดอัดไม่รู้ทำยังไง เลยอาจพากันมาประท้วงข้างถนน
แทนการเล่นกันในสภาตามระบอบปกติ

อนาคตก็คงหลีกเลี่ยงการชุมนุมขับไล่แบบนี้ไม่ได้
อันที่จริงถ้าผู้นำไม่ทำอะไรให้เกิดปฏิกิริยาไม่พอของประชาชนจำนวนมากๆ แล้ว
การปลุกคนมาเยอะๆ เพื่อขับไล่จะไม่ค่อยเกิด แต่อาจมีลักษณะหลายอย่าง
ทำให้คนเกิดอารมณ์ได้ ต่อไปคนจะเป็นผู้นำต้องเจียมตนมากๆ
และพร้อมที่จะไปเมื่อมีคนออกมาแสดงพลังมากๆ คงยึดรูปแบบพ่อปกครองลูกไม่ได้
เขาเลือกให้มาเป็นหัวหน้าคนรับใช้ประชาชน ไม่ได้เลือกให้มาเป็นพ่อเป็นแม่
มีอำนาจสั่งนั่นนี่โดยไม่สนใจเสียงส่วนน้อยหรือเสียงประชาชนกลุ่มเล็กๆ ก็ตาม
การปกครองยุคข่าวสารว่องไว อินเตอร์เน็ตเฟื่องฟู และคนมีการศึกษามากขึ้น
มีความรู้หลายๆ เรื่องมากขึ้น จะใช้วิธีผู้มีอำนาจตัดสินใจเด็ดขาดตรงๆ ไม่ได้แล้ว
ไม่เหมือนสมัยก่อนที่ผู้มีอำนาจจะแสดงความเป็นผู้นำได้เต็มที่
ใครไม่แข็ง ไม่เป็นผู้นำ อยู่ไม่ได้ แต่ในโลกยุคใหม่ แข็งมากไปก็อยู่ไม่ได้
เพราะไม่ถูกชะตาชาวบ้านจำนวนหนึ่ง
ต่อไปคงปกครองลักษณะ การเลือกผู้มีอำนาจ
เพื่อให้มาเป็นเจ้าภาพในการดำเนินการเรื่องนั้นเรื่องนี้
ตามใจประชาชนทั้งส่วนใหญ่และส่วนน้อย อยู่ที่ศิลปะการโน้มน้าว
เรียกว่าเรื่องใหญ่ๆ จะตัดสินใจไปเลยในฐานะผู้นำไม่ได้แล้ว
ควรจะส่งเรื่องให้คนทั้งประเทศลงประชามติ
จะเป็นการกันตัวเองออกจากการหมั่นไส้ของประชาชนบางกลุ่ม
ที่คิดว่ามีอำนาจมากไปได้ วิธีการโยนการตัดสินใจทุกเรื่องใหญ่ๆ
ให้ประชาชนตัดสิน ถ้าตัดสินแล้วแต่เสียงสูสี
หรือฝ่ายที่แพ้โหวตยังไม่ยอมแพ้ ก็ต้องชะลอเรื่องนั้นๆ ไปก่อน
จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง เรียกว่าต้องให้ทั้งฝ่ายค้านฝ่ายสนับสนุนเรื่องอะไร
ทำความเข้าใจกับประชาชนผ่านสื่อต่างๆ
โดยเฉพาะสื่อของรัฐอย่างเต็มที่ถึงให้มีการทำประชามติ
เพื่อให้ประชาชนตัดสินใจบนเหตุผลจากข้อมูลทั้งสองด้าน
และต้องยอมรับผลการตัดสินถ้าเรื่องไหนบอกว่ายอมกันไม่ได้
ก็หาทางถอย หรือเลื่อนไปเรื่อยๆ ไปหารอย่างอื่นมาทำแทน
ดีกว่าดันทุรังจนเกิดการโกรธแค้นอยากใช้กำลังเข้าใส่กัน
แบบที่เห็นเป็นตัวอย่างทั้งในและต่างประเทศ

วิธีนี้แม้จะไม่ทันใจพวกใจร้อนที่คิดว่าบ้านเมืองอาจเจริญช้า
แต่ว่าถ้าเจริญเร็วแล้วปัญหาความไม่สงบเกิดขึ้นมากมาย
จนแตกแยก จนจะกลายเป็นสงครามกลางเมืองแบบที่เห็นๆ กัน
ในหลายๆ ประเทศรวมทั้งไทยในช่วงเวลานี้ มันมีประโยชน์อะไร
สู้เจริญไปแบบช้าๆ ประเทศสงบสุขไม่ดีกว่าหรือ
การให้ประชาชนเป็นใหญ่สุดๆ ในการตัดสินใจทุกๆ เรื่อง
ก็เพื่อให้ไม่ต้องมาหาเรื่องกับผู้บริหารบ่อยๆ
เพราะผู้บริหารจะเป็นแค่คนทำตามสั่งการของประชาชนเท่านั้น
โดยอาจมีความเห็นเสนอนั่นนี่ได้ แต่ต้องให้ประชาชนส่วนใหญ่เห็นชอบด้วย
ไม่งั้นคนกลุ่มนี้ขึ้น กลุ่มนั้นจ้องล้ม คนกลุ่มนั้นขึ้นกลุ่มนี้เอาคืน
ป่วนกันไม่เลิกแบบที่เห็นๆ กันอยู่ทุกวันนี้

อีกอย่างการให้มีการเลือกตั้งทุกจังหวัด
จะเป็นการช่วยระบายความเครียดและแข่งกันพัฒนาไปในตัว
การระบายความเครียดก็คือ เก้าอี้ผู้บริหารมีน้อยกว่า
จำนวนผู้ที่พร้อมเป็นผู้บริหารและอยากมาบริหาร
ก็จะเกิดอาการเครียดในการแย่งเก้าอี้
ว่าแล้วถ้ากระจายให้มีเยอะๆ
เมื่อแย่งเก้าอี้ระดับประเทศไม่ได้ก็อาจไปเล่นระดับจังหวัด
แทนที่จะมาจ้องล้มระดับประเทศกันอย่างเดียว
เมื่อมีทางออก ได้ระบายแสดงฝีมือแข่งขันกัน
ใครทำงานดีมีโอกาสเตะตาประชาชน
อาจได้รับการส่งเสริมให้มาแข่งเป็นผู้บริหารระดับชาติได้
เป็นอีกวิธีในการลดความเครียดลง
และลดปัญหาความขัดแย้งด้านเชื้อชาติได้ด้วย
เพราะอาจมีกฏเกณฑ์ที่เหมาะสมระดับท้องถิ่นแต่ละจังหวัดมากขึ้น
แทนที่จะต้องทำเหมือนกันทั้งประเทศ
แต่วัฒนธรรมดั้งเดิมต่างกันก็อาจมีปัญหาได้
เผลอๆ จะแย่งกันไปเป็นผู้ว่าแต่ละจังหวัดแทนการมาแย่งเป็นนายก
เหมือนกับกรณีที่มีข่าวนายอำเภอยอมลาออก
เพื่อมาสมัครเป็น อบต. นั่นแหล่ะ
เพราะ อบต. สามารถจัดสรรงบประมาณได้ตามใจชอบ
แต่นายอำเภอมีหน้าที่กว้างๆ ดูแลภาพรวมๆ
แต่ไม่ค่อยมีอำนาจใช้งบได้เสรีเท่าพวก อบต.

ระดับประเทศเน้นแค่การทหาร การต่างประเทศ และเศรษฐกิจหลักๆ ก็พอ
หรือควบคุมนโยบายหลักๆ ใหญ่ๆ ก็พอ ปลีกย่อยก็ไปว่ากันในระดับจังหวัด
คล้ายๆ รูปแบบมลรัฐของอเมริกา น่าจะเป็นทางออกที่ดีในอนาคต
อียิปต์ก็เหมือนกัน ประกาศให้มีเลือกตั้งผู้ว่าแต่ละจังหวัด
ก็น่าจะผ่อนคลายอะไรลงไปได้รวมทั้งประธานาธิบดีลาออกเลือกตั้งใหม่ด้วย
น่าจะช่วยได้พอสมควร ไม่งั้น จะเกิดชนสองเผ่าที่ความคิดเห็นต่างกัน
จนเกลียดชังเป็นศัตรูกันในประเทศเดียวกัน
น่ากลัวมากๆ ว่าจะเกิดการแยกแผ่นดินกันอยู่สูงไม่งั้นไม่จบ

โดย มาหาอะไร
FfF