| American Revolutionary War From Wikipedia, the free encyclopedia This article is about military actions only. For political and social developments, including the origins and aftermath of the war, see American Revolution. In this article, inhabitants of the thirteen colonies that supported the American Revolution are primarily referred to as "Americans", with occasional references to "Patriots", "Whigs", "Rebels" or "Revolutionaries". Colonists who supported the British in opposing the Revolution are referred to as "Loyalists" or "Tories". The geographical area of the thirteen colonies is often referred to simply as "America".
The American Revolutionary War (1775–1783) or American War of Independence,[6] or simply Revolutionary War, began as a war between the Kingdom of Great Britain and thirteen British colonies in North America, and ended in a global war between several European great powers. The war was the result of the political American Revolution, which galvanized around the dispute between the Parliament of Great Britain and colonists opposed to the Stamp Act of 1765, which the Americans protested as unconstitutional. The Parliament insisted on its right to tax colonists; the Americans claimed their rights as Englishmen to no taxation without representation. The Americans formed a unifying Continental Congress and a shadow government in each colony. The American boycott of British tea led to the Boston Tea Party in 1773. London responded by ending self government in Massachusetts and putting it under the control of the army with General Thomas Gage as governor. In April of 1775, Gage sent a contingent of troops out of Boston to seize rebel arms. Local militia, known as 'minutemen,' confronted the British troops and nearly destroyed the British column. The Battles of Lexington and Concord ignited the war. Any chance of a compromise ended when the colonies declared independence and formed a new nation, the United States of America in July 1776. France, Spain and the Dutch Republic all secretly provided supplies, ammunition and weapons to the revolutionaries starting early in 1776. After early British success, the war became a standoff. The British used their naval superiority to capture and occupy American coastal cities while the rebels largely controlled the countryside, where 90 percent of the population lived. British strategy relied on mobilizing Loyalist militia, and was never fully realized. A British invasion from Canada ended in the capture of the British army at the Battle of Saratoga in 1777. That American victory persuaded France to enter the war openly in early 1778, balancing the two sides' military strength. Spain and the Dutch Republic—French allies—also went to war with Britain over the next two years, threatening an invasion of Great Britain and severely testing British military strength with campaigns in Europe. Spain's involvement culminated in the expulsion of British armies from West Florida, securing the American southern flank. French involvement proved decisive[citation needed]. A French naval victory in the Chesapeake forced a second British army to surrender at the Siege of Yorktown in 1781. In 1783, the Treaty of Paris ended the war and recognized the sovereignty of the United States over the territory bounded roughly by what is now Canada to the north, Florida to the south, and the Mississippi River to the west. [edit] Combatants before 1778[edit] American armies and militiasMain articles: Continental Army and Minutemen  When the war began, the 13 colonies lacked a professional army or navy. Each colony sponsored local militia. Militiamen were lightly armed, had little training, and usually did not have uniforms. Their units served for only a few weeks or months at a time, were reluctant to travel far from home and thus were unavailable for extended operations, and lacked the training and discipline of soldiers with more experience. If properly used, however, their numbers could help the Continental armies overwhelm smaller British forces, as at the battles of Concord, Bennington and Saratoga, and the siege of Boston. Both sides used partisan warfare but the Americans effectively suppressed Loyalist activity when British regulars were not in the area.[7] Seeking to coordinate military efforts, the Continental Congress established (on paper) a regular army on June 14, 1775, and appointed George Washington as commander-in-chief. The development of the Continental Army was always a work in progress, and Washington used both his regulars and state militia throughout the war. The United States Marine Corps traces its institutional roots to the Continental Marines of the war, formed at Tun Tavern in Philadelphia, by a resolution of the Continental Congress on November 10, 1775, a date regarded and celebrated as the birthday of the Marine Corps. At the beginning of 1776, Washington's army had 20,000 men, with two-thirds enlisted in the Continental Army and the other third in the various state militias.[8] At the end of the American Revolution in 1783, both the Continental Navy and Continental Marines were disbanded. About 250,000 men served as regulars or as militiamen for the Revolutionary cause in the eight years of the war, but there were never more than 90,000 men under arms at one time. Armies were small by European standards of the era, largely attributable to limitations such as lack of powder and other logistical capabilities on the American side.[9] It was also difficult for Great Britain to transport troops across the Atlantic and they depended on local supplies that the Patriots tried to cut off. By comparison, Duffy notes that Frederick the Great usually commanded from 23,000 to 50,000 in battle. Both figures pale in comparison to the armies that would be fielded in the early 19th century, where troop formations approached or exceeded 100,000 men. [edit] LoyalistsMain article: Loyalist (American Revolution) Historians[10] have estimated that approximately 40 to 45 percent of the colonists supported the rebellion, while 15 to 20 percent remained loyal to the Crown. The rest attempted to remain neutral and kept a low profile. At least 25,000 Loyalists fought on the side of the British. Thousands served in the Royal Navy. On land, Loyalist forces fought alongside the British in most battles in North America. Many Loyalists fought in partisan units, especially in the Southern theater.[11] The British military met with many difficulties in maximizing the use of Loyalist factions. British historian Jeremy Black wrote, "In the American war it was clear to both royal generals and revolutionaries that organized and significant Loyalist activity would require the presence of British forces."[12] In the South, the use of Loyalists presented the British with "major problems of strategic choice" since while it was necessary to widely disperse troops in order to defend Loyalist areas, it was also recognized that there was a need for "the maintenance of large concentrated forces able" to counter major attacks from the American forces.[13] In addition, the British were forced to ensure that their military actions would not "offend Loyalist opinion", eliminating such options as attempting to "live off the country", destroying property for intimidation purposes, or coercing payments from colonists ("laying them under contribution").[14] [edit] British armies and auxiliariesFurther information: History of the British Army: American War of Independence Early in 1775, the British Army consisted of about 36,000 men worldwide, but wartime recruitment steadily increased this number. Great Britain had a difficult time appointing general officers, however. General Thomas Gage, in command of British forces in North America when the rebellion started, was criticized for being too lenient (perhaps influenced by his American wife). General Jeffrey Amherst, 1st Baron Amherst turned down an appointment as commander in chief due to an unwillingness to take sides in the conflict.[15] Similarly, Admiral Augustus Keppel turned down a command, saying "I cannot draw the sword in such a cause." The Earl of Effingham publicly resigned his commission when his 22nd Regiment of foot was posted to America, and William Howe and John Burgoyne were members of parliament who opposed military solutions to the American rebellion. Howe and Henry Clinton stated that they were unwilling participants in the war and were only following orders.[16] Over the course of the war, Great Britain signed treaties with various German states, which supplied about 30,000 soldiers. Germans made up about one-third of the British troop strength in North America. Hesse-Kassel contributed more soldiers than any other state, and German soldiers became known as "Hessians" to the Americans. Revolutionary speakers called German soldiers "foreign mercenaries," and they are scorned as such in the Declaration of Independence. By 1779, the number of British and German troops stationed in North America was over 60,000, although these were spread from Canada to Florida.[17] About 10,000 Loyalist Americans under arms for the British are included in these figures.[18] The Secretary of State at War Lord Barrington and the Adjutant-General Edward Harvey were both strongly opposed to outright war on land. In 1766 Barrington had recommended withdrawing the army from the 13 Colonies to Canada, Nova Scotia and Florida. At the beginning of the war he urged a naval blockade, which would quickly damage the colonists' trading activities.[19] [edit] Black Americans African Americans—slave and free—served on both sides during the war. The British recruited slaves belonging to Patriot masters and promised freedom to those who served. Because of manpower shortages, George Washington lifted the ban on black enlistment in the Continental Army in January 1776. Small all-black units were formed in Rhode Island and Massachusetts; many slaves were promised freedom for serving. Another all-black unit came from Haiti with French forces. At least 5,000 black soldiers fought for the Revolutionary cause.[20] Tens of thousands of slaves escaped during the war and joined British lines; others simply moved off into the chaos. For instance, in South Carolina, nearly 25,000 slaves (30% of the enslaved population) fled, migrated or died during the disruption of the war.[21] This greatly disrupted plantation production during and after the war. When they withdrew their forces from Savannah and Charleston, the British also evacuated 10,000 slaves, now freedmen.[22] Altogether, the British were estimated to evacuate nearly 20,000 freedmen (including families) with other Loyalists and their troops at the end of the war. More than 3,000 freedmen were resettled in Nova Scotia; others were transported to the West Indies of the Caribbean islands, and some to Great Britain.[23] [edit] Native AmericansMost Native Americans east of the Mississippi River were affected by the war, and many communities were divided over the question of how to respond to the conflict. Though a few tribes were on friendly terms with the Americans, most Native Americans opposed the United States as a potential threat to their territory. Approximately 13,000 Native Americans fought on the British side, with the largest group coming from the Iroquois tribes, who fielded around 1,500 men.[24] The powerful Iroquois Confederacy was shattered as a result of the conflict; although the Confederacy did not take sides, the Seneca, Onondaga, and Cayuga nations sided with the British. Members of the Mohawk fought on both sides. Many Tuscarora and Oneida sided with the colonists. The Continental Army sent the Sullivan Expedition on raids throughout New York to cripple the Iroquois tribes which had sided with the British. Both during and after the war friction between the Mohawk leaders Joseph Louis Cook and Joseph Brant, who had sided with the Americans and the British respectively, further exacerbated the split. Creek and Seminole allies of Britain fought against Americans in Georgia and South Carolina. In 1778, a force of 800 Creeks destroyed American settlements along the Broad River in Georgia. Creek warriors also joined Thomas Brown's raids into South Carolina and assisted Britain during the Siege of Savannah.[25] Many Native Americans were involved in the fighting between Britain and Spain on the Gulf Coast and up the Mississippi River—mostly on the British side. Thousands of Creeks, Chickasaws, and Choctaws fought in or near major battles such as the Battle of Fort Charlotte, the Battle of Mobile, and the Siege of Pensacola.[26] [edit] Sex, race, classPybus (2005) estimates that about 20,000 slaves defected to or were captured by the British, of whom about 8,000 died from disease or wounds or were recaptured by the Patriots, and 12,000 left the country at the end of the war, for freedom in Canada or slavery in the West Indies.[27] Baller (2006) examines family dynamics and mobilization for the Revolution in central Massachusetts. He reports that warfare and the farming culture were sometimes incompatible. Militiamen found that living and working on the family farm had not prepared them for wartime marches and the rigors of camp life. Rugged individualism conflicted with military discipline and regimentation. A man's birth order often influenced his military recruitment, as younger sons went to war and older sons took charge of the farm. A person's family responsibilities and the prevalent patriarchy could impede mobilization. Harvesting duties and family emergencies pulled men home regardless of the sergeant's orders. Some relatives might be Loyalists, creating internal strains. On the whole, historians conclude the Revolution's effect on patriarchy and inheritance patterns favored egalitarianism.[28] McDonnell, (2006) shows a grave complication in Virginia's mobilization of troops was the conflicting interests of distinct social classes, which tended to undercut a unified commitment to the Patriot cause. The Assembly balanced the competing demands of elite slaveowning planters, the middling yeomen (some owning a few slaves), and landless indentured servants, among other groups. The Assembly used deferments, taxes, military service substitute, and conscription to resolve the tensions. Unresolved class conflict, however, made these laws less effective. There were violent protests, many cases of evasion, and large-scale desertion, so that Virginia's contributions came at embarrassingly low levels. With the British invasion of the state in 1781, Virginia was mired in class divisiveness as its native son, George Washington, made desperate appeals for troops.[29] [edit] War in the north, 1775–1780[edit] MassachusettsMain article: Boston campaign Before the war, Boston had been the center of much revolutionary activity, leading to the punitive Massachusetts Government Act in 1774 that ended local government. Popular resistance to these measures, however, compelled the newly appointed royal officials in Massachusetts to resign or to seek refuge in Boston. Lieutenant General Thomas Gage, the British North American commander-in chief, commanded four regiments of British regulars (about 4,000 men) from his headquarters in Boston, but the countryside was in the hands of the Revolutionaries.  On the night of April 18, 1775, General Gage sent 700 men to seize munitions stored by the colonial militia at Concord, Massachusetts. Riders including Paul Revere alerted the countryside, and when British troops entered Lexington on the morning of April 19, they found 77 minutemen formed up on the village green. Shots were exchanged, killing several minutemen. The British moved on to Concord, where a detachment of three companies was engaged and routed at the North Bridge by a force of 500 minutemen. As the British retreated back to Boston, thousands of militiamen attacked them along the roads, inflicting great damage before timely British reinforcements prevented a total disaster. With the Battles of Lexington and Concord, the war had begun. The militia converged on Boston, bottling up the British in the city. About 4,500 more British soldiers arrived by sea, and on June 17, 1775, British forces under General William Howe seized the Charlestown peninsula at the Battle of Bunker Hill. The Americans fell back, but British losses were so heavy that the attack was not followed up. The siege was not broken, and Gage was soon replaced by Howe as the British commander-in-chief.[30] In July 1775, newly appointed General Washington arrived outside Boston to take charge of the colonial forces and to organize the Continental Army. Realizing his army's desperate shortage of gunpowder, Washington asked for new sources. Arsenals were raided and some manufacturing was attempted; 90% of the supply (2 million pounds) was imported by the end of 1776, mostly from France.[31] Patriots in New Hampshire had seized powder, muskets and cannon from Fort William and Mary in Portsmouth Harbor in late 1774.[32] Some of the munitions were used in the Boston campaign. The standoff continued throughout the fall and winter. In early March 1776, heavy cannons that the patriots had captured at Fort Ticonderoga were brought to Boston by Colonel Henry Knox, and placed on Dorchester Heights. Since the artillery now overlooked the British positions, Howe's situation was untenable, and the British fled on March 17, 1776, sailing to their naval base at Halifax, Nova Scotia.[33] Washington then moved most of the Continental Army to fortify New York City. [edit] QuebecMain article: Invasion of Canada (1775) Three weeks after the siege of Boston began, a troop of militia volunteers led by Ethan Allen and Benedict Arnold captured Fort Ticonderoga, a strategically important point on Lake Champlain between New York and the Province of Quebec. After that action they also raided Fort St. John's, not far from Montreal, which alarmed the population and the authorities there. In response, Quebec's governor Guy Carleton began fortifying St. John's, and opened negotiations with the Iroquois and other Native American tribes for their support. These actions, combined with lobbying by both Allen and Arnold and the fear of a British attack from the north, eventually persuaded the Congress to authorize an invasion of Quebec, with the goal of driving the British military from that province. (Quebec was then frequently referred to as Canada, as most of its territory included the former French Province of Canada.)[34] Two Quebec-bound expeditions were undertaken. On September 28, 1775, Brigadier General Richard Montgomery marched north from Fort Ticonderoga with about 1,700 militiamen, besieging and capturing Fort St. Jean on November 2 and then Montreal on November 13. General Carleton escaped to Quebec City and began preparing that city for an attack. The second expedition, led by Colonel Arnold, went through the wilderness of what is now northern Maine. Logistics were difficult, with 300 men turning back, and another 200 perishing due to the harsh conditions. By the time Arnold reached Quebec City in early November, he had but 600 of his original 1,100 men. Montgomery's force joined Arnold's, and they attacked Quebec City on December 31, but were defeated by Carleton in a battle that ended with Montgomery dead, Arnold wounded, and over 400 Americans taken prisoner.[35] The remaining Americans held on outside Quebec City until the spring of 1776, suffering from poor camp conditions and smallpox, and then withdrew when a squadron of British ships under Captain Charles Douglas arrived to relieve the siege.[36] Another attempt was made by the Americans to push back towards Quebec, but they failed at Trois-Rivières on June 8, 1776. Carleton then launched his own invasion and defeated Arnold at the Battle of Valcour Island in October. Arnold fell back to Fort Ticonderoga, where the invasion had begun. While the invasion ended as a disaster for the Americans, Arnold's efforts in 1776 delayed a full-scale British counteroffensive until the Saratoga campaign of 1777. The invasion cost the Americans their base of support in British public opinion, "So that the violent measures towards America are freely adopted and countenanced by a majority of individuals of all ranks, professions, or occupations, in this country."[37] It gained them at best limited support in the population of Quebec, which, while somewhat supportive early in the invasion, became less so later during the occupation, when American policies against suspected Loyalists became harsher, and the army's hard currency ran out. Two small regiments of Canadiens were recruited during the operation, and they were with the army on its retreat back to Ticonderoga.[38] [edit] New York and New JerseyMain article: New York and New Jersey campaign  Having withdrawn his army from Boston, General Howe now focused on capturing New York City, which then was limited to the southern tip of Manhattan Island. To defend the city, General Washington spread about 20,000 soldiers along the shores of New York's harbor, concentrated on Long Island and Manhattan.[39] While British and recently hired Hessian troops were assembling across the upper harbor on Staten Island for the campaign, and Washington had the newly issued Declaration of American Independence read to his men.[40] No longer was there any possibility of compromise. On August 27, 1776, after landing about 22,000 men on Long Island, the British drove the Americans back to Brooklyn Heights, securing a decisive British victory in the largest battle of the entire Revolution. Howe then laid siege to fortifications there. In a feat considered by many historians to be one of his most impressive actions as Commander in Chief, Washington personally directed the withdrawal of his entire remaining army and all their supplies across the East River in one night without discovery by the British or significant loss of men and materiel.[41] After a failed peace conference on September 11, Howe resumed the attack. On September 15, Howe landed about 12,000 men on lower Manhattan, quickly taking control of New York City. The Americans withdrew north up the island to Harlem Heights, where they skirmished the next day but held their ground. When Howe moved to encircle Washington's army in October, the Americans again fell back, and a battle at White Plains was fought on October 28.[42] Again Washington retreated, and Howe returned to Manhattan and captured Fort Washington in mid November, taking about 2,000 prisoners (with an additional 1,000 having been captured during the battle for Long Island). Thus began the infamous "prison ships" system the British maintained in New York for the rest of the war, in which more American soldiers and sailors died of neglect than died in every battle of the entire war, combined.[43][44][45][46][47] Howe then detached General Clinton to seize Newport, Rhode Island, while General Lord Cornwallis continued to chase Washington's army through New Jersey, until the Americans withdrew across the Delaware River into Pennsylvania in early December.[48] With the campaign at an apparent conclusion for the season, the British entered winter quarters. Although Howe had missed several opportunities to crush the diminishing American army, he had killed or captured over 5,000 Americans. The outlook of the Continental Army was bleak. "These are the times that try men's souls," wrote Thomas Paine, who was with the army on the retreat.[49] The army had dwindled to fewer than 5,000 men fit for duty, and would be reduced to 1,400 after enlistments expired at the end of the year.[citation needed] Congress had abandoned Philadelphia in despair, although popular resistance to British occupation was growing in the countryside.[50]  Washington decided to take the offensive, stealthily crossing the Delaware on Christmas night and capturing nearly 1,000 Hessians at the Battle of Trenton on December 26, 1776.[51] Cornwallis marched to retake Trenton but was first repulsed and then outmaneuvered by Washington, who successfully attacked the British rearguard at Princeton on January 3, 1777.[52] Washington then entered winter quarters at Morristown, New Jersey, having given a morale boost to the American cause. New Jersey militia continued to harass British and Hessian forces throughout the winter, forcing the British to retreat to their base in and around New York City.[53] At every stage the British strategy assumed a large base of Loyalist supporters would rally to the King given some military support. In February 1776 Clinton took 2,000 men and a naval squadron to invade North Carolina, which he called off when he learned the Loyalists had been crushed at the Battle of Moore's Creek Bridge. In June he tried to seize Charleston, South Carolina, the leading port in the South, hoping for a simultaneous rising in South Carolina. It seemed a cheap way of waging the war but it failed as the naval force was defeated by the forts and because no local Loyalists attacked the town from behind. The Loyalists were too poorly organized to be effective, but as late as 1781 senior officials in London, misled by Loyalist exiles, placed their confidence in their rising.[citation needed] [edit] Saratoga and Philadelphia   When the British began to plan operations for 1777, they had two main armies in North America: Carleton's army in Quebec, and Howe's army in New York. In London, Lord George Germain approved campaigns for these armies which, because of miscommunication, poor planning, and rivalries between commanders, did not work in conjunction. Although Howe successfully captured Philadelphia, the northern army was lost in a disastrous surrender at Saratoga. Both Carleton and Howe resigned after the 1777 campaign. [edit] Saratoga campaignMain article: Saratoga campaign The first of the 1777 campaigns was an expedition from Quebec led by General John Burgoyne. The goal was to seize the Lake Champlain and Hudson River corridor, effectively isolating New England from the rest of the American colonies. Burgoyne's invasion had two components: he would lead about 8,000 men along Lake Champlain towards Albany, New York, while a second column of about 2,000 men, led by Barry St. Leger, would move down the Mohawk River Valley and link up with Burgoyne in Albany, New York.[54] Burgoyne set off in June, and recaptured Fort Ticonderoga in early July. Thereafter, his march was slowed by the Americans who literally knocked down trees in his path, and by his army's extensive baggage train. A detachment sent out to seize supplies was decisively defeated in the Battle of Bennington by American militia in August, depriving Burgoyne of nearly 1,000 men. Meanwhile, St. Leger—more than half of his force Native Americans led by Sayenqueraghta—had laid siege to Fort Stanwix. American militiamen and their Native American allies marched to relieve the siege but were ambushed and scattered at the Battle of Oriskany. When a second relief expedition approached, this time led by Benedict Arnold, St. Leger's Indian support abandoned him, forcing him to break off the siege and return to Quebec. Burgoyne's army had been reduced to about 6,000 men by the loss at Bennington and the need to garrison Ticonderoga, and he was running short on supplies.[55] Despite these setbacks, he determined to push on towards Albany. An American army of 8,000 men, commanded by the General Horatio Gates, had entrenched about 10 miles (16 km) south of Saratoga, New York. Burgoyne tried to outflank the Americans but was checked at the first battle of Saratoga in September. Burgoyne's situation was desperate, but he now hoped that help from Howe's army in New York City might be on the way. It was not: Howe had instead sailed away on his expedition to capture Philadelphia. American militiamen flocked to Gates' army, swelling his force to 11,000 by the beginning of October. After being badly beaten at the second battle of Saratoga, Burgoyne surrendered on October 17. Saratoga was the turning point of the war. Revolutionary confidence and determination, suffering from Howe's successful occupation of Philadelphia, was renewed. What is more important, the victory encouraged France to make an open alliance with the Americans, after two years of semi-secret support. For the British, the war had now become much more complicated.[56] [edit] Philadelphia campaignMain article: Philadelphia campaign Having secured New York City in 1776, General Howe concentrated on capturing Philadelphia, the seat of the Revolutionary government, in 1777. He moved slowly, landing 15,000 troops in late August at the northern end of Chesapeake Bay. Washington positioned his 11,000 men between Howe and Philadelphia but was driven back at the Battle of Brandywine on September 11, 1777. The Continental Congress again abandoned Philadelphia, and on September 26, Howe finally outmaneuvered Washington and marched into the city unopposed. Washington unsuccessfully attacked the British encampment in nearby Germantown in early October and then retreated to watch and wait. After repelling a British attack at White Marsh, Washington and his army encamped at Valley Forge in December 1777, about 20 miles (32 km) from Philadelphia, where they stayed for the next six months. Over the winter, 2,500 men (out of 10,000) died from disease and exposure. The next spring, however, the army emerged from Valley Forge in good order, thanks in part to a training program supervised by Baron von Steuben, who introduced the most modern Prussian methods of organization and tactics.[citation needed] General Clinton replaced Howe as British commander-in-chief. French entry into the war had changed British strategy, and Clinton abandoned Philadelphia to reinforce New York City, now vulnerable to French naval power. Washington shadowed Clinton on his withdrawal and forced a strategic victory at the battle at Monmouth on June 28, 1778, the last major battle in the north. Clinton's army went to New York City in July, arriving just before a French fleet under Admiral d'Estaing arrived off the American coast. Washington's army returned to White Plains, New York, north of the city. Although both armies were back where they had been two years earlier, the nature of the war had now changed.[57] [edit] An international war, 1778–1783Main article: Franco-American alliance In 1778, the war over the rebellion in North America became international, spreading not only to Europe but to European colonies in the West Indies and in India. From 1776 France had informally been involved, with French admiral Latouche Tréville having provided supplies, ammunition and guns from France to the United States after Thomas Jefferson had encouraged a French alliance, and guns such as de Valliere type were used, playing an important role in such battles as the Battle of Saratoga.[58] George Washington wrote about the French supplies and guns in a letter to General Heath on May 2, 1777. After learning of the American victory at Saratoga, France signed the Treaty of Alliance with the United States on February 6, 1778, formalizing the Franco-American alliance negotiated by Benjamin Franklin. Spain entered the war as an ally of France in June 1779, a renewal of the Bourbon Family Compact. Unlike France, Spain initially refused to recognize the independence of the United States, because Spain was not keen on encouraging similar anti-colonial rebellions in the Spanish Empire. Both countries had quietly provided assistance to the Americans since the beginning of the war, hoping to dilute British power. So too had the Dutch Republic, which was formally brought into the war at the end of 1780.[59] [edit] Punish the AmericansIn London King George III gave up hope of subduing America by more armies while Britain had a European war to fight. "It was a joke," he said, "to think of keeping Pennsylvania." There was no hope of recovering New England. But the King was determined "never to acknowledge the independence of the Americans, and to punish their contumacy by the indefinite prolongation of a war which promised to be eternal."[60] His plan was to keep the 30,000 men garrisoned in New York, Rhode Island, Quebec, and Florida; other forces would attack the French and Spanish in the West Indies. To punish the Americans the King planned to destroy their coasting-trade, bombard their ports; sack and burn towns along the coast (as Benedict Arnold did to New London, Connecticut in 1781), and turn loose the Native Americans to attack civilians in frontier settlements. These operations, the King felt, would inspire the Loyalists; would splinter the Congress; and "would keep the rebels harassed, anxious, and poor, until the day when, by a natural and inevitable process, discontent and disappointment were converted into penitence and remorse" and they would beg to return to his authority.[61] The plan meant destruction for the Loyalists and loyal Native Americans, an indefinite prolongation of a costly war, and the risk of disaster as the French and Spanish assembled an armada to invade the British Isles. The British planned to re-subjugate the rebellious colonies after dealing with the Americans' European allies. [edit]Further information: Naval operations in the American Revolutionary War, France in the American Revolutionary War, Spain in the American Revolutionary War
  When the war began, the British had overwhelming naval superiority over the American colonists. The Royal Navy had over 100 ships of the line and many frigates and smaller craft, although this fleet was old and in poor condition, a situation which would be blamed on Lord Sandwich, the First Lord of the Admiralty. During the first three years of the war, the Royal Navy was primarily used to transport troops for land operations and to protect commercial shipping. The American colonists had no ships of the line, and relied extensively on privateering to harass British shipping. The privateers caused worry disproportionate to their material success, although those operating out of French channel ports before and after France joined the war caused significant embarrassment to the Royal Navy and inflamed Anglo-French relations. About 55,000 American sailors served aboard the privateers during the war.[62] The American privateers had almost 1,700 ships, and they captured 2,283 enemy ships.[63] The Continental Congress authorized the creation of a small Continental Navy in October 1775, which was primarily used for commerce raiding. John Paul Jones became the first great American naval hero, capturing HMS Drake on April 24, 1778, the first victory for any American military vessel in British waters.[64]  France's formal entry into the war meant that British naval superiority was now contested. The Franco-American alliance began poorly, however, with failed operations at Rhode Island in 1778 and Savannah, Georgia, in 1779. Part of the problem was that France and the United States had different military priorities: France hoped to capture British possessions in the West Indies before helping to secure American independence. While French financial assistance to the American war effort was already of critical importance, French military aid to the Americans would not show positive results until the arrival in July 1780 of a large force of soldiers led by the Comte de Rochambeau. Spain entered the war as a French ally with the goal of recapturing Gibraltar and Minorca, which it had lost to the British in 1704. Gibraltar was besieged for more than three years, but the British garrison stubbornly resisted and was resupplied twice: once after Admiral Rodney's victory over Juan de Lángara in the 1780 "Moonlight Battle", and again after Admiral Richard Howe fought Luis de Córdova y Córdova to a draw in the Battle of Cape Spartel. Further Franco-Spanish efforts to capture Gibraltar were unsuccessful. One notable success took place on February 5, 1782, when Spanish and French forces captured Minorca, which Spain retained after the war. Ambitious plans for an invasion of Great Britain in 1779 had to be abandoned. [edit] West Indies and Gulf CoastSee also: Antilles War There was much action in the West Indies, especially in the Lesser Antilles. Although France lost St. Lucia early in the war, its navy dominated the West Indies, capturing Dominica, Grenada, Saint Vincent, Montserrat, Tobago and St. Kitts. Dutch possessions in the West Indies and South America were captured by Britain but later recaptured by France and restored to the Dutch Republic. France successfully conquered the Turks and Caicos archipelago. At the Battle of the Saintes in April 1782, a victory by Rodney's fleet over the French Admiral de Grasse frustrated the hopes of France and Spain to take Jamaica and other colonies from the British.[citation needed] On the Gulf Coast, Count Bernardo de Gálvez, the Spanish governor of Louisiana, quickly removed the British from their outposts on the lower Mississippi River in 1779 in actions at Manchac and Baton Rouge in British West Florida. Gálvez then captured Mobile in 1780 and stormed and captured the British citadel and capital of Pensacola in 1781. On May 8, 1782, Gálvez captured the British naval base at New Providence in the Bahamas; it was ceded by Spain after the Treaty of Paris and simultaneously recovered by British Loyalists in 1783. Gálvez' actions led to the Spanish acquisition of East and West Florida in the peace settlement, denied the British the opportunity of encircling the American rebels from the south, and kept open a vital conduit for supplies to the American frontier. The Continental Congress cited Gálvez in 1785 for his aid during the revolution and George Washington took him to his right during the first parade of July 4.[65]  Central America was also subject to conflict between Britain and Spain, as Britain sought to expand its influence beyond coastal logging and fishing communities in present-day Belize, Honduras, and Nicaragua. Expeditions against San Fernando de Omoa in 1779 and San Juan in 1780 (the latter famously led by a young Horatio Nelson) met with only temporary success before being abandoned due to disease. The Spanish colonial leaders, in turn, could not completely eliminate British influences along the Mosquito Coast. Except for the French acquisition of Tobago, sovereignty in the West Indies was returned to the status quo ante bellum in the peace of 1783. [edit] India and the Netherlands
When word reached India in 1778 that France had entered the war, British military forces moved quickly to capture French colonial outposts there, capturing Pondicherry after two months of siege.[66] The capture of the French-controlled port of Mahé on India's west coast motivated Mysore's ruler, Hyder Ali (who was already upset at other British actions, and benefited from trade through the port), to open the Second Anglo-Mysore War in 1780. Ali, and later his son Tipu Sultan, almost drove the British from southern India but was frustrated by weak French support, and the war ended status quo ante bellum with the 1784 Treaty of Mangalore. French opposition was led in 1782 and 1783 by Admiral the Baillie de Suffren, who recaptured Trincomalee from the British and fought five celebrated, but largely inconclusive, naval engagements against British Admiral Sir Edward Hughes.[67] France's Indian colonies were returned after the war. The Dutch Republic, nominally neutral, had been trading with the Americans, exchanging Dutch arms and munitions for American colonial wares (in contravention of the British Navigation Acts), primarily through activity based in St. Eustatius, before the French formally entered the war.[68] The British considered this trade to include contraband military supplies and had attempted to stop it, at first diplomatically by appealing to previous treaty obligations, interpretation of whose terms the two nations disagreed on, and then by searching and seizing Dutch merchant ships. The situation escalated when the British seized a Dutch merchant convoy sailing under Dutch naval escort in December 1779, prompting the Dutch to join the League of Armed Neutrality. Britain responded to this decision by declaring war on the Dutch in December 1780, sparking the Fourth Anglo-Dutch War.[69] The war was a military and economic disaster for the Dutch Republic. Paralyzed by internal political divisions, it could not respond effectively to British blockades of its coast and the capture of many of its colonies. In the 1784 peace treaty between the two nations, the Dutch lost the Indian port of Negapatam and were forced to make trade concessions.[70] The Dutch Republic signed a friendship and trade agreement with the United States in 1782, and was the second country (after France) to formally recognize the United States.[71] [edit] Southern theaterMain article: Southern theater of the American Revolutionary War During the first three years of the American Revolutionary War, the primary military encounters were in the north, although some attempts to organize Loyalists were defeated, a British attempt at Charleston, South Carolina failed, and a variety of efforts to attack British forces in East Florida failed. After French entry into the war, the British turned their attention to the southern colonies, where they hoped to regain control by recruiting Loyalists. This southern strategy also had the advantage of keeping the Royal Navy closer to the Caribbean, where the British needed to defend economically important possessions against the French and Spanish.[72]  On December 29, 1778, an expeditionary corps from Clinton's army in New York captured Savannah, Georgia. An attempt by French and American forces to retake Savannah failed on October 9, 1779. Clinton then besieged Charleston, capturing it and most of the southern Continental Army on May 12, 1780. With relatively few casualties, Clinton had seized the South's biggest city and seaport, providing a base for further conquest.[73] The remnants of the southern Continental Army began to withdraw to North Carolina but were pursued by Lt. Colonel Banastre Tarleton, who defeated them at the Waxhaws on May 29, 1780. With these events, organized American military activity in the region collapsed, though the war was carried on by partisans such as Francis Marion. Cornwallis took over British operations, while Horatio Gates arrived to command the American effort. On August 16, 1780, Gates was defeated at the Battle of Camden, setting the stage for Cornwallis to invade North Carolina.[74] Cornwallis' victories quickly turned, however. One wing of his army was utterly defeated at the Battle of Kings Mountain on October 7, 1780, and Tarleton was decisively defeated by Daniel Morgan at the Battle of Cowpens on January 17, 1781. General Nathanael Greene, who replaced General Gates, proceeded to wear down the British in a series of battles, each of them tactically a victory for the British but giving no strategic advantage to the victors. Greene summed up his approach in a motto that would become famous: "We fight, get beat, rise, and fight again." By March, Greene's army had grown to the point where he felt that he could face Cornwallis directly. In the key Battle of Guilford Court House, Cornwallis defeated Greene, but at tremendous cost, and without breaking Greene's army. He retreated to Wilmington, North Carolina for resupply and reinforcement, after which he moved north into Virginia, leaving the Carolinas and Georgia open to Greene.[75] In January 1781, a British force under Benedict Arnold landed in Virginia, and began moving through the Virginia countryside, destroying supply depots, mills, and other economic targets. In February, General Washington dispatched General Lafayette to counter Arnold, later also sending General Anthony Wayne. Arnold was reinforced with additional troops from New York in March, and his army was joined with that of Cornwallis in May. Lafayette skirmished with Cornwallis, avoiding a decisive battle while gathering reinforcements. Cornwallis could not trap Lafayette, and upon his arrival at Williamsburg in June, received orders from General Clinton to establish a fortified naval base in Virginia. Following these orders, he fortified Yorktown, and, shadowed by Lafayette, awaited the arrival of the Royal Navy.[76] [edit] Northern and western frontierFurther information: Western theater of the American Revolutionary War  West of the Appalachian Mountains and along the border with Quebec, the American Revolutionary War was an "Indian War". Most Native Americans supported the British. Like the Iroquois Confederacy, tribes such as the Cherokees and the Shawnees split into factions. The British supplied their native allies with muskets and gunpowder and advised, while Loyalists led raids against civilian settlements, especially in New York, Kentucky, and Pennsylvania. Joint Iroquois-Loyalist attacks in the Wyoming Valley and at Cherry Valley in 1778 provoked Washington to send the Sullivan Expedition into western New York during the summer of 1779. There was little fighting as Sullivan systematically destroyed the Indians' winter food supplies, forcing them to flee permanently to British bases in Quebec and the Niagara Falls area.[77] In the Ohio Country and the Illinois Country, the Virginia frontiersman George Rogers Clark attempted to neutralize British influence among the Ohio tribes by capturing the outposts of Kaskaskia and Cahokia and Vincennes in the summer of 1778. When General Henry Hamilton, the British commander at Detroit, retook Vincennes, Clark returned in a surprise march in February 1779 and captured Hamilton.[78] In March 1782, Pennsylvania militiamen killed about a hundred neutral Native Americans in the Gnadenhütten massacre. In the last major encounters of the war, a force of 200 Kentucky militia was defeated at the Battle of Blue Licks in August 1782. [edit] Yorktown and the surrender of CornwallisMain article: Siege of Yorktown  The northern, southern, and naval theaters of the war converged in 1781 at Yorktown, Virginia. Cornwallis, having been ordered to occupy a fortified position that could be resupplied (and evacuated, if necessary) by sea, had settled in Yorktown, on the York River, which was navigable by sea-going vessels. Aware that the arrival of the French fleet from the West Indies would give the allies control of the Chesapeake, Washington began moving the American and French forces south toward Virginia in August. In early September, French naval forces defeated a British fleet at the Battle of the Chesapeake, cutting off Cornwallis' escape. When Washington arrived outside Yorktown, the combined Franco-American force of 18,900 men began besieging Cornwallis in early October. For several days, the French and Americans bombarded the British defenses, and then began taking the outer positions. Cornwallis decided his position was becoming untenable, and he surrendered his entire army of over 7,000 men on October 19, 1781.[79] With the surrender at Yorktown, King George lost control of Parliament to the peace party, and there were no further major military activities in North America. The British had 30,000 garrison troops occupying New York City, Charleston, and Savannah.[80] The war continued elsewhere, including the siege of Gibraltar and naval operations in the East and West Indies, until peace was agreed in 1783. [edit] Treaty of ParisMain article: Treaty of Paris (1783) In London, as political support for the war plummeted after Yorktown, Prime Minister Lord North resigned in March 1782. In April 1782, the Commons voted to end the war in America. Preliminary peace articles were signed in Paris at the end of November, 1782; the formal end of the war did not occur until the Treaty of Paris and Treaties of Versailles were signed on September 3, 1783. The last British troops left New York City on November 25, 1783, and the United States Congress of the Confederation ratified the Paris treaty on January 14, 1784. Britain negotiated the Paris peace treaty without consulting her Native American allies and ceded all Native American territory between the Appalachian Mountains and the Mississippi River to the United States. Full of resentment, Native Americans reluctantly confirmed these land cessions with the United States in a series of treaties, but the fighting would be renewed in conflicts along the frontier in the coming years, the largest being the Northwest Indian War.[81] The British would continue to support the Indians against the new American nation especially when hostilities resumed 29 years later [edit] Historical assessment[edit] Advantages and disadvantages of the opposing sidesThe Americans began the war with significant disadvantages compared to the British. They had no national government, no national army or navy, and no financial system, no banks, no established credit, and no functioning government departments, such as a treasury. The Congress tried to handle administrative affairs through legislative committees, which proved inefficient. At first, the Americans had no international allies. However the American cause eventually attracted alliances and supporters, especially from France, the Netherlands, and Spain. The British had no supporters throughout the conflict, apart from small German states that were willing to send troops ("Hessians") to do much of the fighting. The Americans had a large, relatively prosperous population (when compared to other colonies) that depended not on imports but on local production for food and most supplies. They were on their home ground, had a smoothly functioning, well organized system of local and state governments, newspapers and printers, and internal lines of communications. They had a long-established system of local militia, with companies and an officer corps that could form the basis of local militias, and provide a training ground for the national army that the Congress set up.[82] Britain had a large, efficient, and well-financed government, with good credit, and the largest and best navy in the world. Its army was relatively small, but the officer corps and noncommissioned officers were professionals with high levels of skill and many years of experience. Distance was a major problem: most troops and supplies had to be shipped across the Atlantic Ocean. The British usually had logistical problems whenever they operated away from port cities. Additionally, ocean travel meant that British communications were always about two months out of date: by the time British generals in America received their orders from London, the military situation had usually changed.[83] Suppressing a rebellion in America also posed other problems. Since the colonies covered a large area and had not been united before the war, there was no central area of strategic importance. In Europe, the capture of a capital often meant the end of a war; in America, when the British seized cities such as New York, Philadelphia or Boston, the war continued unabated. Furthermore, the large size of the colonies meant that the British lacked the manpower to control them by force. Once any area had been occupied, troops had to be kept there or the Revolutionaries would regain control, and these troops were thus unavailable for further offensive operations. In addition, despite the professionalism and discipline of the British troops, unfamiliar guerrilla warfare and skirmishing greatly hindered their gains early on. The British had sufficient troops to defeat the Americans on the battlefield but not enough to simultaneously occupy the colonies. This manpower shortage became critical after French and Spanish entry into the war, because British troops had to be dispersed in several theaters, where previously they had been concentrated in America.[84]  The British also had the difficult task of fighting the war while simultaneously retaining the allegiance of Loyalists. Loyalist support was important, since the goal of the war was to keep the colonies in the British Empire, but this imposed numerous military limitations. Early in the war, the Howe brothers served as peace commissioners while simultaneously conducting the war effort, a dual role which may have limited their effectiveness. Additionally, the British could have recruited more slaves and Native Americans to fight the war, but this would have alienated many Loyalists, even more so than the controversial hiring of German mercenaries. The need to retain Loyalist allegiance also meant that the British could not use the harsh methods of suppressing rebellion they employed in Ireland and Scotland. Even with these limitations, many potentially neutral colonists were nonetheless driven into the ranks of the Revolutionaries because of the war.[85] [edit] Costs of the war[edit] CasualtiesThe total loss of life resulting from the American Revolutionary War is unknown. As was typical in the wars of the era, disease claimed more lives than battle. Between 1775 and 1782, a smallpox epidemic raged across much of North America, killing more than 130,000 people. Historian Joseph Ellis suggests that Washington's decision to have his troops inoculated against the smallpox epidemic was one of his most important decisions.[86] More than 25,000 American Revolutionaries died during active military service. About 8,000 of these deaths were in battle; the other 17,000 recorded deaths were from disease, including about 8,000–12,000 who died of starvation or disease brought on by deplorable conditions while prisoners of war,[87] most in rotting British prison ships in New York. This tally of deaths from disease is undoubtedly too low, however; 2,500 Americans died while encamped at Valley Forge in the winter of 1777-78 alone. The number of Revolutionaries seriously wounded or disabled by the war has been estimated from 8,500 to 25,000. The total American military casualty figure was therefore as high as 50,000.[88] About 171,000 sailors served for the British during the war; about 25 to 50 percent of them had been pressed into service. About 1,240 were killed in battle, while 18,500 died from disease. The greatest killer was scurvy, a disease known to be easily preventable by issuing lemon juice to sailors. About 42,000 British sailors deserted during the war.[89] Approximately 1,200 Germans were killed in action and 6,354 died from illness or accident. About 16,000 of the remaining German troops returned home, but roughly 5,500 remained in the United States after the war for various reasons, many eventually becoming American citizens. No reliable statistics exist for the number of casualties among other groups, including Loyalists, British regulars, Native Americans, French and Spanish troops, and civilians. [edit] Financial costsThe British spent about £80 million and ended with a national debt of £250 million, which it easily financed at about £9.5 million a year in interest. The French spent 1.3 billion livres (about £56 million). Their total national debt was £187 million, which they could not easily finance; over half the French national revenue went to debt service in the 1780s. The debt crisis became a major enabling factor of the French Revolution as the government could not raise taxes without public approval.[90] The United States spent $37 million at the national level plus $114 million by the states. This was mostly covered by loans from France and the Netherlands, loans from Americans, and issuance of an increasing amount of paper money (which became "not worth a continental.") The U.S. finally solved its debt and currency problems in the 1790s when Alexander Hamilton spearheaded the establishment of the First Bank of the United States.[91] [edit] See also
[edit] NotesTo avoid duplication, notes for sections with a link to a "Main article" will be found in the linked article.
[edit] References
[edit] Further reading These are some of the standard works about the war in general which are not listed above; books about specific campaigns, battles, units, and individuals can be found in those articles.
[edit] External links
[edit] Bibliographies
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
------------------------------------------------------------------
ข้ามฝั่งแปซิฟิค (6) สงครามปฏิวัติอเมริกา
บันทึกโดย Administrator
22 มิถุนายน 2553
เมื่อวานนี้ นั่งสนทนากับพรรคพวกที่เคยเรียนและสอนหนังสือในมหาวิทยาลัยญี่ปุ่นร่วม 30 ปี เขาบอกว่าญี่ปุ่นฟื้นฟูและพัฒนาประเทศและระบอบประชาธิปไตยมาได้อย่างทุกวันนี้เพราะที่นั่นมีคนญี่ปุ่น ซึ่งมีคุณสมบัติพิเศษเฉพาะตัวเขาเชื่อว่าแม้เอาคนญี่ปุ่นไปวางไว้ที่เอธิโอเปีย ซึ่งแห้งแล้งกันดาร ประเทศนั้นก็จะสามารถเจริญขึ้นมาได้เช่นกัน
ทำให้ผมนึกย้อนกลับมาที่คนไทยกับประเทศไทยที่แสนอุดมสมบูรณ์เพราะคุณภาพและศักยภาพของคนไทย คือ ปัจจัยสำคัญในการพัฒนาประเทศ. ปัจจัยด้านวัฒนธรรม ความเชื่อ ค่านิยม นิสัยใจคอ และแรงบันดาลใจหรืออุดมการณ์ของชาติเป็นแรงขับดันภายในที่ต้องปลูกต้องสร้างอย่างมีทิศทาง มีแผนการ มิใช่ปล่อยให้เป็นไปตามยะถากรรม.
บทเรียนการสร้างชาติสร้างประเทศของคนอเมริกันเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่น่าศึกษามากเช่นกัน. ประเทศสหรัฐอเมริกาถือกำเนิดเพียงแค่สองร้อยปีเศษเท่านั้น อายุไล่เลี่ยกับกรุงรัตนโกสินทร์ของเรา แต่เขากลายเป็นมหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่มากจนไม่มีใครทาบได้แม้ทุกวันนี้.
สหรัฐอเมริกาเป็นผลผลิตที่เกิดจากสงครามปฏิวัติอเมริกัน ระหว่างปี 1775 – 1783 ซึ่งในสงครามดังกล่าวคนอเมริกันใน 13 มลรัฐที่อยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษได้รวมตัวกันต่อสู้จนได้รับเอกราชและสร้างประเทศขึ้นมาบนความภาคภูมิใจและอุดมการณ์ของประชาชนฝ่ายปฏิวัติที่รักชาติ
ยุคสมัยแห่งการปฏิวัติก่อตั้งประเทศสหรัฐอเมริกากินเวลา 24 ปี คือระหว่างปี 1763 ซึ่งมีสนธิสัญญาปารีสยุติสงครามระหว่างฝรั่งเศสกับชาวอินเดียนพื้นเมือง จนถึงปี 1787 อันเป็นปีที่ประกาศใช้รัฐธรรมนูญของประเทศสหรัฐอเมริกา
อย่างไรก็ตามห้วงเวลาที่ทำสงครามสู้รบกันจริงๆมีแค่ 8 ปีเท่านั้น คือ ระหว่างปี 1775-1783 จากสงครามครั้งแรกที่ Lexinton , Concord , Skenesboro , Fort Ticonderoga และ Bunker Hillจนถึงปีที่มีสนธิสัญญาปารีสยุติสงครามและโลกยอมรับการมีประเทศใหม่ : สหรัฐอเมริกา.
การปฏิวัติก่อตัวจากคนอเมริกันในอาณานิคมที่เริ่มไม่พอใจและไม่ยอมรับสภาพความเหลื่อมล้ำทางสังคมและเศรษฐกิจ การค้าขายที่อังกฤษส่งตัวแทนของกษัตริย์มาปกครอง และตั้งสภาตัวแทนขึ้นมาทำหน้าที่ออกกฎหมายและเก็บภาษีสินค้าผลิตผลและผลิตภัณฑ์ต่างๆ โดยคนอเมริกันไม่มีสิทธิ์ไม่มีส่วนเลือกตัวแทนรักษาผลประโยชน์ของตน จึงเกิดเหตุการณ์ประท้วงและจลาจลอยู่เนืองๆ
อันที่จริงอังกฤษไม่ได้เก็บภาษีสูงนัก แต่ประเด็นความไม่พอใจอยู่ที่ว่าคนอเมริกันไม่มีส่วนร่วมเป็นตัวแทน ดังสะท้อนจากสโลแกนการต่อสู้ของพวกเขาที่ว่า “No Taxation Without Representation.” ความเคลื่อนไหวรักชาติ รักความเป็นธรรมได้ก่อตัวขึ้นและขยายออกไปอย่างรวดเร็ว ปี 1965 เกิดขบวนการลับที่เรียกตนเองว่า “Sons of Liberty” ขึ้นในหลายเมือง , ปี 1773 เกิดขบวนการ “Tea Party ,ปี 1774 มีการก่อตั้ง Provincial Congressขึ้นมาปกครองตนเองในมลรัฐที่ร่วมก่อการ , ฯลฯ ความเคลื่อนไหวเหล่านี้ได้สะสมพลังประชาชนผู้รักชาติ รักประชาธิปไตยเพิ่มมากขึ้นโดยลำดับ จนกระทั่งเกิดเสียงปืนแตก
เมื่อสงครามเกิดขึ้นไปได้ 1 ปี มลรัฐทั้ง 13 รัฐ รวมตัวกันเป็นองค์กรนำที่เรียกว่า Continental Congress ซึ่งในการประชุมใหญ่ครั้งที่ 2 คองเกรสได้ออกประกาศอิสรภาพเป็นครั้งแรก (Declaration of Independence) เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม , 1776 ซึ่งได้ถูกกำหนดให้เป็นวันชาติอเมริกันในเวลาต่อมา
สงครามปฏิวัติดำเนินไปอย่างดุเดือด มีสนามรบใหญ่ๆเกิดขึ้นร่วมร้อยสมรภูมิ ยิ่งสู้อังกฤษยิ่งเพลี่ยงพล้ำ จนในที่สุด ปี1781อังกฤษยอมแพ้ ทั้ง13 มลรัฐที่ร่วมทั้งสงครามได้ก่อตั้งเป็นสหพันธรัฐหลวมๆ (Confederation) ซึ่งเป็นจุดเริ่มของการเป็นประเทศใหม่ ต่อมาปี 1783 สนธิสัญญากรุงปารีสได้ยอมรับการเป็นประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างเป็นทางการ
ปี 1787 มีการประกาศใช้รัฐธรรมนูญเป็นครั้งแรก ซึ่งรัฐธรรมนูญนี้ได้ทำให้สหพันธรัฐหลวมๆดังกล่าวกลายเป็นสหรัฐอเมริกาที่มีรัฐบาล Federation ที่แข็งแกร่งในปีต่อมา และมีการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐครั้งแรก ซึ่ง Gorge Washington ได้รับเลือกตั้งในปี 1789.
และเมื่อประเทศมีความมั่นคงแล้ว สิ่งสำคัญที่พวกเขาไม่ลืมคือการให้หลักประกันในสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคลอย่างกว้างขวาง โดยการออกกฎหมายว่าด้วยเรื่องสิทธิเสรีภาพ (Bill of Rights) ในปี 1791
อย่างไรก็ตาม ระหว่างกระบวนการต่อสู้ทั้งทางการเมืองและการทำสงครามเอกราช สังคมอเมริกันเกิดความแตกแยกอย่างหนัก คนอเมริกันถูกแบ่งเป็น 3 ฝ่ายอย่างชัดเจน ความแตกร้าวนี้ขยายลงไปถึงชุมชนและครอบครัวทีเดียว
ฝ่ายแรก – พวกปฏิวัติ , พวกรักชาติ ซึ่งมีชื่อเรียกหลายอย่าง เช่น Patriots , Whigs , Congress-men ,Americans. พวกนี้ถืออุดมการณ์ร่วมกัน
ฝ่ายที่สอง – พวกภักดีอังกฤษ ซึ่งมีสัดส่วนประมาณ 15-20 % ของคนอเมริกันในสมัยนั้น เรียกชื่อต่างๆ เช่น Loyalists , Tories , King’s men. มักเป็นคนสูงอายุและเชื่อมโยงกับโบสถ์คริสต์
ฝ่ายที่สาม – พวกกลางๆ ที่ไม่สนับสนุนการปฏิวัติ แต่ไม่ต่อต้าน กลุ่มนี้มีแนวโน้มสนับสนุนฝ่ายกษัตริย์อังกฤษ ได้แก่ พวกคนพื้นเมืองอเมริกัน , ชนเผ่าต่าง ๆ และพวกทาสผิวดำ
ภายหลังสงคราม กลุ่มผู้ภักดี ประมาณ 450,000 – 500,000 คน ยังคงตั้งรากฐานอยู่ในสหรัฐอเมริกาเช่นเดิมและใช้ชีวิตอย่างปกติสุข บางคนกลายมาเป็นผู้นำที่โดดเด่นในระยะหลังก็มี
ในการก่อตั้งประเทศขึ้นใหม่ภายหลังสงครามปฏิวัติ คนอเมริกันได้ยึดถืออุดมการณ์ทางการเมืองซึ่งค่อยๆหล่อหลอมขึ้นระหว่างยุคปฏิวัติที่เรียกรวมๆว่า Liberal Republicanism. มีบทบาทเป็นแก่นกลางทางแนวคิดของสังคม และผู้นำในยุคนั้น และเป็นรากฐานทางสังคม ระบบการเมืองการปกครอง คุณธรรมจริยธรรม หรือที่เรียกว่า Core of Political Values ของประเทศสหรัฐอเมริกาในเวลาต่อมาจนถึงปัจจุบัน.
กล่าวกันว่าอุดมการณ์สาธารณรัฐนิยมเสรีดังกล่าว ได้รับอิทธิพลทางความคิดทฤษฎีมาจาก 3 ส่วนสำคัญ ได้แก่ แนวคิดเรื่องเสรีภาพ (Liberty)ของ John Locke ซึ่งมีอิทธิพลหนุนนำการปฏิวัติ ,ทฤษฎีสัญญาประชาคม (Social Contract)ของ Rousseau ที่ตอกย้ำความเชื่อพื้นฐานที่ว่ามนุษย์มีสิทธิโดยธรรมชาติที่จะขับไล่ผู้นำที่ทรยศและในส่วนของการออกแบบรัฐธรรมนูญของประเทศและของมลรัฐต่างๆ นั้น พวกเขาใช้หลักวิเคราะห์ “ความสมดุล” (Balanced)ของ Montesquieu.
คงเห็นได้ชัดทีเดียวว่าคนอเมริกันเขาช่วยกันสร้างชาติสร้างประเทศขึ้นมาด้วยชีวิตเลือดเนื้อ และน้ำพักน้ำแรงของสามัญชน เรื่องราวการต่อสู้และปัญหาอุปสรรคที่บรรพบุรุษของพวกเขาได้ฝ่าฟันมานับร้อยนับพันเหตุการณ์ ได้ถูกบันทึกเป็นประวัติศาสตร์ในรูปแบบต่างๆ สำหรับอนุชนรุ่นหลังได้ศึกษา ปลูกฝังความรักชาติและกระตุ้นสร้างแรงบันดาลใจ มีทั้งหนังสือ ตำรา เรื่องเล่า นวนิยาย บทละคร บทเพลง ภาพยนตร์ และศิลปวัฒนธรรมทุกแขนง
ใครที่ชอบดูภาพยนตร์อเมริกัน น่าจะเห็นพ้องต้องกันว่า สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศที่ลงทุนทางวัฒนธรรมอย่างมาก เขาจึงสามารถสร้างความภาคภูมิใจและความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้สำเร็จ
เรื่องแบบนี้ หากปล่อยตามมีตามเกิดคงหวังอะไรไม่ได้อย่างแน่นอนครับ.
http://www.ldinet.org/2008/index.php?option=com_content&task=view&id=652&Itemid=40
------------------------------------------------------------------
คำประกาศอิสรภาพอเมริกัน 1776
(ดาวน์โหลดคำประกาศ 1776 พากย์ไทย : PDF 3 หน้า)
หลังๆมานี้ ผมเป็นคนชอบพิมพ์งานหรือเขียนงาน โดยถือว่าที่เป็นการภาวนาอย่างหนึ่ง (จะเขียนว่า “ภาวนาโดยการพิมพ์/เขียน” ก็ได้) ช่วงนี้กำลังศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์/ทฤษฎี/ปรัชญาการเมืองอยู่ และเห็นว่า บนอินเทอร์เน็ต ยังไม่สามารถหาเนื้อความว่าด้วย “คำประกาศอิสรภาพอเมริกัน” (US Declaration of Independence, 1776) (ในพากย์ภาษาไทย) อันเป็นเอกสารสำคัญชิ้นหนึ่งในประวัติศาสตร์ประชาธิปไตยในโลกสมัยใหม่ได้ผม จึงถือโอกาสพิมพ์เนื้อความนี้ขึ้นมาไว้บนอินเทอร์เน็ต (เป็นการภาวนาไปในตัว) โดยใช้สำนวนแปลของอาจารย์สมบัติ จันทรวงศ์ นักปรัชญาการเมืองคนสำคัญของไทย เอกสารชิ้นนี้จะได้เอาไว้สำหรับอ้างอิงและสนทนาแลกเปลี่ยนกัน
ว่ากันว่าผู้มีบทบาทสำคัญในการเขียนเอกสารชิ้นนี้ คือ Thomas Jefferson ซึ่งต่อมาได้เป็นประธานาธิบดีคนที่ 3 ของสหรัฐ นอกจากนี้ เขามีส่วนในการให้ความเห็นและมีอิทธิพลทางความคิดต่อการเขียน “คำประกาศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนและพลเมือง” (The Declaration of the Rights of Man and of the Citizen) ในการปฏิวัติฝรั่งเศส (1789) อีกด้วย เพราะขณะนั้น Jefferson ได้ไปเป็นเอกอัครราชทูตประจำฝรั่งเศสพอดี และลาฟาแยต (Marquis de la Fayette) ผู้มีบทบาทสำคัญในการเขียนคำประกาศนี้ของฝรั่งเศส และเคยร่วมรบในสงครามอิสรภาพอเมริกาจนได้รับการยกย่องว่าเป็นวีรบุรุษแห่ง โลกใหม่นั้น ก็ได้เข้าของคำแนะนำจาก Jefferson ในการเขียนคำประกาศ “คำประกาศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนและพลเมือง” นี้ด้วยเช่นกัน แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ของเอกสารประวัติศาสตร์ชิ้นสำคัญของโลก 2 ชิ้นได้อย่างน่าสนใจยิ่ง
นอกจากนี้ สิ่งที่น่าสนใจประการหนึ่ง คือ เนื้อหาในคำประกาศอิสรภาพของอเมริกานั้น ถือได้ว่าโจมตีกษัตริย์อังกฤษเสียมากเลยทีเดียว ในขณะที่ตัวลาฟาแยตเองนั้น ภายหลังกลับถูกขบวนการปฏิวัติฝรั่งเศสด้วยกัน ถือว่าเป็นศัตรู เพราะเขามีท่าทีปกป้องพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 (กษัตริย์ฝรั่งเศสในขณะนั้น) และระบอบกษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญ อย่างไรก็ตาม ทั้งลาฟาแยตและเจฟเฟอร์สันคล้ายกัน คือ ต่อสู้เพื่ออิสรภาพและเสรีภาพของมนุษย์ แต่ก็ทั้งสองล้วนไม่ใช่บุคคลสามัญธรรมดา หรือชนชั้นชาวนายากไร้ของสมัยนั้น แต่ล้วนเกิดในชนชั้นผู้ดีหรือตระกูลชั้นสูงและร่ำรวยเหมือนกัน นอกจากนี้ ในคำประกาศอิสรภาพของอเมริกัน ยังมีเนื้อความเหยียดคนอินเดียนท้องถิ่นอย่างชัดแจ้งอีกด้วย (ในย่อหน้าที่ 3 ก่อนสุดท้าย) นับเป็นความย้อนแย้ง 2-3 ชั้นในเวลาเดียวกันเลยทีเดียว
*****************************
ต้นฉบับลายมือคำประกาศอิสระภาพอเมริกา
คำประกาศอิสรภาพอเมริกัน : เนื้อความ
(วันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ.1776)
เมื่อใดวิถีแห่งเหตุการณ์ของมนุษย์ได้บังเกิดความจำเป็นที่ประชาชน พวกหนึ่ง จะต้องทำลายข้อผูกพันทางการเมือง ซึ่งตนมีอยู่กับประชาชนพวกอื่นให้หมดไป และจะจัดตั้งแหล่งที่อันเป็นเอกเทศและเท่าเท่ียมกันขึ้นใหม่ในหมู่อำนาจบน พื้นพิภพนี้ ตามที่กฎแห่งธรรมชาติและพระเจ้าแห่งธรรมชาติได้ทรงกำหนดให้ไว้ เมื่อนั้นความเคารพที่พึงมีต่อความเห็นของมวลมนุษย์เรียกร้องว่าพวกเขาจะ ต้องแถลงถึงสาเหตุที่บังคับให้ต้องก้าวไปสู่การแบ่งแยกดังกล่าวนั้น
เราถือว่าความจริงต่อไปนี้เป็นสิ่งที่ประจักษ์แจ้งอยู่ในตัวเอง นั่นคือมนุษย์ทุกคนถูกสร้างขึ้นมาอย่างเท่าเทียมกัน และพระเจ้าผู้สร้างได้มอบสิทธิบางประการที่จะเพิกถอนมิได้ไว้ให้แก่มนุษย์ ในบรรดาสิทธิเหล่านั้น ได้แก่ ชีวิต เสรีภาพ และการเสาะแสวงหาความสุข
เพื่อที่จะคุ้มครองสิทธิเหล่านั้นให้มั่นคง รัฐบาลจึงถูกสถาปนาขึ้นในหมู่มวลมนุษย์ โดยได้อำนาจที่ยุติธรรมอันเนื่องมาจากความยินยอมของผู้ที่อยู่ใต้การปกครอง เมื่อใดก็ตามที่รูปแบบของรัฐบาลใดเป็นสิ่งที่ทำลายเป้าหมายเหล่านี้ เมื่อนั้นย่อมเป็นสิทธิของประชาชนที่จะเลี่ยนแปลงหรือยกเลิกรัฐบาลแบบนั้น เสีย และสถาปนารัฐบาลขึ้นใหม่โดยให้มีรากฐานอยู่บนหลักการดังกล่าว และโดยการกหนดอำนาจของรัฐบาลนั้นให้เป็นไปในแบบที่พวกเขาเห็นว่าน่าจะมีผล ต่อความปลอดภัยและความผาสุกของพวเขามากที่สุด แน่นอนว่าความสุขุมรอบคอบย่อมจะกำหนดว่ารัฐบาลที่จะได้จัดตั้งมาช้านานแล้ว ไม่ควรที่จะต้องเปลี่ยนแปลงไปด้วยเหตุเพียงเล็กน้อยและชั่วแล่น และโดยเหตุนี้เอง ประสบการณ์ทั้งปวงก็ได้แสดงให้เห็นว่ามนุษยชาติมีแนวโน้มที่จะยอมอดทนหาก ความชั่วร้ายนั้นพอทนได้ ยิ่งกว่าที่จะแก้ไขให้แก่ตนเองโดยการทำลายล้างแบบอย่างที่ตนเคยชินอยู่ แต่เมื่อการใช้อำนาจไปในทางที่ผิดและการช่วงชิงอำนาจมีอยู่อย่างยาวนาน โดยมุ่งหมายต่อวัตถุประสงค์เดิมอย่างไม่เสื่อมคลาย จนชี้ให้เห็นว่ามีแผนการที่จะกดพวกเขาลงภายใต้การปกครองโดยเด็ดขาดของคนๆ เดียวแล้ว ย่อมเป็นสิทธิ ย่อมเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่จะล้มล้างรัฐบาลเช่นนั้น และจัดหาเครื่องป้องกันใหม่สำหรับความมั่นคงในอนาคตของพวกเขา – นี่คือควาามทุกข์ยากที่ได้อดทนมาช้านานแล้วของอาณานิคมเหล่านี้ และนี่ก็คือความจำเป็นในปัจจุบันที่บีบบังคับให้พวกเขาต้องเปลี่ยนระบบการ ปกครองเก่าของตนเสียใหม่ ประวัติของกษัตริย์องค์ปัจจุบันของอังกฤษ คือประวัติแห่งการสร้างความทุกข์ทรมานและการช่วงชิงอำนาจซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดย ล้วนแต่มีวัตถุประสงค์อันแน่วแน่ที่จะสถาปนาระบบทรราชย์อันเด็ดขาดเหนือรัฐ เหล่านั้น เพื่อที่จะพิสูจน์ข้อนี้ ขอให้โลกที่เที่ยงตรงได้พิจารณาข้อเท็จจริงต่อไปนี้ด้วย
พระองค์ปฏิเสธไม่ยอมเห็นชอบด้วยกับกฎหมายซึ่งเป็นสิ่งที่มีความจำเป็นเพื่อสาธารณประโยชน์
พระองค์ห้ามมิให้ผู้ว่าการรัฐของพระองค์ผ่านกฎหมาย ซึ่งมีความสำคัญอันเร่งรีบและต้องใช้โดยด่วน และให้ระงับไว้ก่อน จนกว่าพระอง์จะเห็นชอบด้วย และเมื่อได้ระงับไว้แล้ว พระองค์ก็ได้เพิกเฉยไม่สนพระทัยแต่อย่างใด
พระองค์ปฏิเสธไม่ยอมผ่านกฎหมายอื่นๆ เพื่ออำนวยความสะดวกแก่เขตที่มีประชาชนจำนวนมาก นอกเสียจากว่าประชาชนเหล่านั้นจะยอมสละสิทธิอันมีค่าประมาณมิได้ของพวกเขา และเป็นสิ่งที่น่าเกรงกลัวก็เฉพาะต่อพวกทรราชเท่านั้น
พระองค์ได้เรียกประชุมสภานิติบัญญัติในที่ต่างๆ ซึ่งผิดปรกติวิสัย ไม่สะดวกและห่างไกลจากแหล่งรวมเอกสารทางราชการของพวกเขา โดยมีวัตถุประสงค์ประการเดียว คือ เพื่อทำให้พวกเขาเหนื่อยล้าและยอมปฏิบัติตามมาตรการของพระองค์
กษัตริย์พระองค์นี้ได้ยุบสภาผู้แทนราษฎรหลายครั้งหลายหน โดยเหตุที่ได้คัดค้านอย่างหนักแน่นและอย่างกล้าหาญต่อการรุกรานสิทธิของ ประชาชนของพระองค์
หลังจากที่ได้ยุบสภาแบบนี้แล้ว พระองค์ก็ได้ปฏิเสธที่จะให้มีการเลือกตั้งคนอื่นๆขึ้นอีกเป็นเวลานาน ทำให้การใช้อำนาจนิติบัญญัติซึ่งไม่อาจถูกทำลายได้ ต้องกลับไปสู่ประชาชนโดยทั่วไป ในขณะเดียวกันนี้ รัฐก็ตกอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมต่ออันตรายทั้งปวงจากการรุกรานจากภายนอกและความ ปั่นป่วนภายในประเทศ
พระองค์ได้พยายามขัดขวางประชากรของรัฐเหล่านั้น โดยมีวัตถุประสงค์ที่จะหยุดยั้งกฎหมายเรื่องการแปลงสัญชาติของคนต่างด้าว และปฏิเสธไม่ยอมออกกฎหมายอื่นๆที่จะสนับสนุนให้พวกเขาเหล่านั้นได้อพยพอีก รวมทั้งเพิ่มเงื่อนไขของการจัดแบ่งที่ดินใหม่ขึ้น
พระองค์ได้ขัดขวางการบริหารงานยุติธรรม โดยปฏิเสธไม่ให้ความเห็นชอบกับการออกกฎหมายจัดตั้งอำนาจทางตุลาการ
พระองค์ทำให้ผู้พิพากษาต้องขึ้นอยู่กับเจตนารมณ์ของพระองค์แต่ผู้ เดียว ทั้งในเรื่องระยะเวลาอยู่ในตำแหน่ง จำนวนเงินและการจ่ายเงินเดือนของพวกเขาด้วย
พระองค์ได้จัดตั้งหน่วยงานใหม่ๆขึ้นอีกมากมาย และได้ส่งข้าราชการในพระองค์จำนวนมากมาขัดขวางประชาชนของเรา และหาเลี้ยงชีพจากสิ่งที่พวกเรามีอยู่
พระองค์ได้นำกองทัพประจำการเข้ามาไว้ในหมู่พวกเรา ในยามสงบโดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากสภานิติบัญญัติของเรา
พระองค์ได้ทำให้ฝ่ายทหารอยู่เหนือและเป็นอิสระจากฝ่ายพลเรือน
พระองค์ได้ร่วมกับบุคคลอื่นในการทำให้เราต้องขึ้นกับเขตอำนาจการ ปกครองที่ผิดแปลกออกไปจากรัฐธรรมนูญของเรา และเป็นสิ่งซึ่งกฎหมายของเรามิได้ยอมรับ โดยทรงเห็นชอบกับการกระทำของบุคคลเหล่านั้นในการออกกฎหมายจอมปลอม เช่น การนำเอากองทหารจำนวนมากที่มีอาวุธเข้ามาไว้ในหมู่พวกเรา การให้ความคุ้มครองแก่บุคคลเหล่านั้นโดยการดำเนินคดีจอมปลอมเช่นเดียวกัน เพื่อมิให้บุคคลเหล่านั้นต้องถูกลงโทษจากการฆาตกรรมใดๆ อันพึงกระทำต่อผู้อาศัยอยู่ในรัฐเหล่านั้น การตัดขาดการค้าของเรากับส่วนอื่นๆทั้งหมดของโลก การยังคับเก็บภาษีจากเราโดยที่มิได้รับความยินยอมจากเรา การตัดโอกาสของพวกเราในหลายๆกรณีในการที่จะได้รับประโยชน์จากระบบการพิจารณา คดีโดยคณะลูกขุน การนำตัวพวกเราข้ามน้ำข้ามทะเลไปดำเนินคดีตามข้อกล่าวหาที่เสกสรรั้นแต่ง ขึ้น การยกเลิกระบบกฎหมายอังกฤษอันเสรีในรัฐใกล้เคียง โดยจัดตั้งรัฐบาลเผด็จการขึ้นแทน ทั้งยังได้ขยายขอบเขตออกไปเพื่อให้เป็นัตวอย่างและเพื่อเป็นเครื่องมือ สำหรับการนำเอาการปกครองโดยเด็ดขาดแบบเดียวกันนี้มาใช้ในอาณานิคมทั้งหลาย ได้โดยทันที การเพิกถอนกฎบัตรและยกเลิกกฎหมายกฎหมายที่มีค่าสูงสุดต่างๆของเรา เปลี่ยนแปลงรูปแบบการปกครองของเราในระดับมูลฐาน การยกเลิกสภานิติบัญญัติของเราและประกาศตนว่ามีอำนาจที่จะตรากฎหมายสำหรับ เราในทุกกรณี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆ
พระองค์ได้ล้มเลิกรัฐบาลที่นี่ โดยประกาศให้เราอยู่นอกความคุ้มครองของพระองค์และทำสงครามกับเรา
พระองค์ปล้นสะดมทะเลของเรา ทำลายฝั่งทะเล เผาบ้านเผาเมืองและทำลายชีวิตประชาชนของเรา
ขณะนี้พระองค์ได้ส่งทหารรับจ้างชาวต่างด้าวเป็นจำนวนมากเข้ามาเพื่อ กระทำการฆ่าฟันคน ทำลายล้างและใช้ระบบทรราชย์ที่ได้เริ่มขึ้นแล้วให้สมบูรณ์อย่างโหดเหี้ยม ทารุณและเต็มไปด้วยควมทรยศหลอกลวงอย่างยากที่จะหายุคอันป่าเถื่อนที่สุดยุค ใดเสมอเหมือน และอย่างไม่เหมาะสมโดยสิ้นเชิงกับประมุขของประเทศที่มีอารยธรรม
พระองค์ได้บังคับให้เพื่อร่วมชาติของเราที่ถูกจับในท้องทะเลหลวงต้อง จับอาวุธเข้าต่อสู้กับประเทศของพวกเขา บังคับให้พวกเขาเป็นผู้สังหารมิตรสหายและพี่น้องของพวกเขาเอง หรือไม่ก็ต้องตายด้วยน้ำมือของพระองค์
พระองค์ได้ยุยงให้เกิดการกบฏขึ้นภายในหมู่ของพวกเรา และได้พยายามที่จะนำเอาผู้ที่อาศัยอยู่ตามพรมแดนของเรา คือ ชาวอินเดียนที่ป่าเถื่อนไร้ความกรุณาปรานี ผู้ซึ่งกฎเกณฑ์ในการทำสงครามของพวกเขาได้แก่การทำลายล้างชีวิตผู้คนโดยไม่ คำนึงถึงเพศ วัยและสภาพ เข้ามา
ในทุกระยะของการกดขี่เหล่านี้ เราได้ร้องขอให้มีการแก้ไขด้วยความถ่อมตนเป็นที่สุด แต่คำขอร้องครั้งแล้วครั้งเล่าของเรากลับทำให้ได้รับการประทุษร้ายซ้ำแล้ว ซ้ำอีก กษัตริย์ผู้ซึ่งมีการกระทำการอันมีลักษณะซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นทราราชนั้น ไม่สมควรที่จะเป็นผู้ปกครองของประชาชนที่เป็นอิสระ
สำหรับพี่น้องชาวอังกฤษของเรา ก็ใช่ว่าเราจะขาดซึ่งการเรียกร้องความสนใจ เราได้เตือนพวกเขาให้ทราบเป็นระยะๆถึงการที่สภานิติบัญญัติของพวกเขาได้ พยายามขยายเขตอำนาจการปกครอง โดยไม่มีสิทธิ เหนือพวกเรา เราได้เตือนให้พวกเขาทราบถึงสภาพแวดล้อม การอพยพและการตั้งหลักแหล่ง ณ ที่แห่งนี้ของพวกเรา เราได้ร้องอุทธรณ์ต่อความยุติธรรมในสายเลือดของพวกเขา และต่อความสูงส่งของพวกเขา เราได้วิงวอนพวกเขาโดยอาศัยความสัมพันธ์จากเชื้อสายเดียวกัน ขอให้เลิกการช่วงชิงอำนาจเหล่านี้ ซึ่งจำทำให้ความสัมพันธ์และการติดต่อของเราขาดสะบั้นลงอย่างแน่นอน พวกเขาก็เช่นเดียวกันที่มิได้สนใจไยดีต่อเสียงเรียกหาความยุติธรรมและความ เป็นสายเลือดเดียวกัน ดังนั้น เราจึงต้องยอมจำนนต่อความจำเป็นที่จะต้องประกาศการแยกตัวของเรา และถือว่าพวกเขาก็เช่นเดียวกับมนุษยชาติอื่นๆ คือ เป็นข้าศึกในยามสงครามและเป็นมิตรในยามสงบ
เพราะฉะนั้น เรา คณะผู้แทนของสหรัฐอเมริกา ในสภาคองเกรสที่ได้มาประชุมกัน โดยการวิงวอนต่อผู้พิพากษาสูงสุดแห่งโลก เพื่อให้ความยุติธรรมแก่เจตจำนงของเรา จึงขอบันทึกและประกาศในนามและโดยอาศัยอำนาจของประชาชนผู้สุจริตแห่งอาณานิคม เหล่านี้ว่า อาณานิคมที่รวมกันเหล่านี้ มีสิทธิและโดยสิทธิ ควรที่จะได้เป็นรัฐที่มีอิสระและเป็นเอกราช และพวกเขาได้ตัดขาดซึ่งความจงรักภักดีที่มีต่อกษัติรย์อังกฤษ ความสัมพันธ์ทางการเมืองทั้งหลายทั้งปวงระหว่างพวกเขากับรัฐอังกฤษได้สิ้น สุดและควรจะสิ้นสุดลงโดยสิ้นเชิง และในฐานะที่เป็นรัฐฌอกราชที่อิสระเสรี ก็ย่อมมีอำนาจอย่างสมบูรณ์ที่จะทำสงคราม ทำให้เกิดสันติภาพ ทำสัญญเป็นพันธมิตร จัดตั้งพาณิชยกรรม และกระทำการอื่นใดและสิ่งอื่นใดทั้งปวงซึ่งรัฐเอกราชมีสิทธิที่จะทำ เพื่อเป็นการสนับสนุนคำประกาศนี้ โดยยึดมั่นในการคุ้มครองของพระผู้เป็นเจ้า ผู้ทรงมหิทธานุภาพ เราขอให้สัญญาต่อกันและกันด้วยชีวิต ทรัพย์สิน และเกียรติอันศักดิ์สิทธิ์ของเรา
***************************
หมายเหตุ : พากย์ไทย คัดลอกมาจาก สมบัติ จันทรวงศ์, มหาชนรัฐและประชาธิปไตย : ความคิดทางการเมืองอเมริกัน ค.ศ. 1776-1800. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 2529. (สำหรับพากย์ภาษาอังกฤษ ดูได้ที่นี่)
http://chaisuk.wordpress.com/2009/05/21/declaration-of-independence/
-------------------------------------------------------------
FfF
